This post is not translated in English but there are posts where I mentioned my stay at Sulayman.

This post is not translated in English but there are posts where I mentioned my stay at Sulayman.
Ergens laat in 2013: Er werd me gevraagd een stukje te schrijven voor ‘de Vakantiefietser’ over Afrika. Ik heb me suf geschaafd aan de tekst, zodat deze niet te ‘stoer’ zou zijn, maar dat was ‘ie toch net wel. Jammer. Zie hier het resultaat:
About Africa
Being in Georgia so quick after Africa did make me think back about this absolute different continent as where I was at that moment, slowly I started to miss certain aspects of it, and so this ‘Africa from A to Z’ was born.
One of the things I lack while traveling is gathering information, about borders, about situations. I should use internet for this and as soon as I discover where to find internet I do make good use of it, but for gathering information.
Het land der gebroken navelkoorden
Sierra Leone, wat kan ik erover zeggen? Ik heb nauwelijks tijd om in mijn dagboek te schrijven, ik zit in een ritme dat ik aangenaam vind en dat is een ritme dat sneller is dan voorheen. Ik heb niet eens de mogelijkheid om me in te lezen in dit land, de 15 pagina’s uit de Lonely Planet krijg ik nooit te lezen. Ik volg Brendan. Oliver volgt. Eigenlijk is het wel makkelijk zo, ergens is het een verdere staat van leren loslaten. Ik ga voor het eerst een land in waarvan ik niets weet, waarover ik geen letter gelezen heb.
Guinea Conakry
Thuis maak ik notities vanuit andere reisgidsen die ik in de Lonely Planet gids bijschrijf. Eén zo’n tekst luidt: Guinee is a paradise for cycling. Ik weet natuurlijk niet over welke route zij het hebben, maar ik vind het geen fietsparadijs!
‘Guinea is a paradise for cyclists. You’ll probably want to spend most of your time in the Fouta Djalon region. Roads are not always maintained and if you are coming from Guinea Bissau you’ll have 200 kilometer of rough roads before reaching the tarmac.’ Was written in the guide for cycling
Laat je leiden door je waarneming van schoonheid en glans. Plaatsen en mensen die antwoorden voor je hebben, zullen mooier en aantrekkelijker lijken. De Celestijnse Belofte, James Redfield.
De kinderen van Senegal springen me tegemoet alsof ik de verwezenlijking ben van hun dromen. Ik blijk een presentje voor ze en daarom roepen ze ‘Toubab Cadeau’ naar mij. Ik krijg daarom van alles naar mijn hoofd geslingerd, en ik ben daar natuurlijk erg blij mee. Wat te denken van een leeggezogen sinaasappel, gewoon omdat ze uitzinnig zijn van blijdschap. De inzegening Toubab veranderd gaandeweg in Lou Lou en dansjes en liederen worden voor me opgevoerd. Wat een lol!
Age is just a number, marry me!
When leaving it behind I noticed how much The Gambia has a slight negative effect on me. Maybe therefor I am cursed with an infection on my ankle and decide to go to the doctor before I leave the next day for Senegal. Because that I am leaving is a fact! After 6 weeks of The Gambia I feel the surroundings weighting down on me heavily. The teacher’s energy, the villagers vibes (perhaps burdened by the political situation or poverty) and the overall feeling is becoming apparent, although I did enjoy the country. And I still do when I meet doctor Samba.
Het verblijf van papa en mama wordt drie dagen overlapt door de komst van Gora. Gora is een jongen uit Bangladesh die zich helemaal op eigen kracht via Zwitserland in Denemarken heeft weten te positioneren.
Op een maandag komt een kennis van Marijke en Jacques naar de luchthaven in Banjul. Dit hoor ik donderdag per mobiele telefoon van Marloes en dus neem ik vrijdag een vrije dag van school. Ik spurt naar de stad om een mail naar mijn moeder te schrijven met een lijst van spullen die ze mee moet geven aan die kennis. Helaas, er is geen elektriciteit in de stad.
Ik ben in Tujering gaan logeren omdat ik hier een heel huisje gratis tot mijn beschikking heb. Dit huisje staat bijna een heel jaar leeg, is nieuw en prachtig scharlaken rood geverfd. Ik besluit als tegenprestatie les te gaan geven op de school die bij dit huisje hoort. En zo geschiedt…
Africa is not a poor country. We are impoverished. And now we have to work for our freedom. Staat geschilderd op een school.
Ik word wakker in het slaapzaaltje met 5 bedden en ik sta er alleen voor! Tot nu toe is me dat goed afgegaan, één jongen heb ik letterlijk boos moeten toesneren ‘don’t touch me,’ en een andere vraagt me hoe oud ik wel niet ben als ik hem antwoord niet van party’s te houden. Jongens en mannen die je aanspreken willen iets. De meeste kinderen willen d’argent (geld) hoewel de jongetjes met ronde blikken in hun armen me nooit iets vragen. Zij halen overblijfselen van eten op en zijn in praktijk bij een islamitische geestelijke leider, een marabout. Deze jongetjes worden talibe genoemd en één onderdeel hiervan is dat zij in onderdanigheid aan hun eten zien te komen.
De ferry vanuit Barra zet me in ongeveer 45 minuten naar de overkant, ik kom in contact met de eerste bumster die me vraagt of ik een boek heb gekregen van de organisatie waar ik voor werk waarin staat dat ik niet met black people en bumsters moet praten.