When Koen squeezes his fists together, he comes to an abrupt halt in front of the door I sit behind. We meet at the Shell station, a person I have never seen before, with a twinkle in his eyes, moving with the ease of an adolescent youngster, one of 45. He’s having a bright smile, and when I see him I jump of my chair to greet him. Funny, not to know a person except by typed words over Messenger.
‘Wat valt je hier op?’ vraag ik aan Oliver, we zitten tegenover 5 mannen bij het half openlucht immigratie kantoor. Hij kijkt om zich heen maar niets valt hem meteen op. ‘Snorren,’ zeg ik, ‘alle mannen hebben snorren.’
Ik ben in Monrovia aangekomen, geen goedkope stad. Er is een adres waar ik heen kan in deze stad, een Bangladeshi familie, vrienden van Gora. Maar ik verblijf liever met ons groepje, midden in het centrum van de stad, pal aan de UN Drive, de oceaan achter ons, de volheid van de stad ons omringend.
Ik ben in Tujering gaan logeren omdat ik hier een heel huisje gratis tot mijn beschikking heb. Dit huisje staat bijna een heel jaar leeg, is nieuw en prachtig scharlaken rood geverfd. Ik besluit als tegenprestatie les te gaan geven op de school die bij dit huisje hoort. En zo geschiedt…
Cycling Cindy