30th of June, 2016. My former friend of a long gone past with whom I began to discover the wonderful world of a 14-year-old gave my name to a journalist from a local paper. Soon I met Wiljan, who turns out to be living a few blocks away from me. It was a very cozy conversation:
Desires: Libya, Algeria, Niger, Saudi Arabia, Namibia, Colombia, Paraguay, Uruguay, Guyana’s, Kirgizstan and Mongolia.
How incredible much I longed for openness in Nature, able to pitch my tent where ever I desire and to do some trekking. I bought sturdy Goretex shoes, and a backpack I already have. Initially I choose Iceland. Then the sun came out in the Netherlands. Did I really want to battle some more wind and rain and cycle in a loop?
How self-sustainable and conscious is living a part of your life as a traveler on a bicycle?
Functional neatness, skleps and pierogi’s
After a 3 month of unexpected rest the cycle itch have me going again. By starting at the doorstep in the Netherlands I let the wind direct me: it’s blowing east.
Cycling Cindy in her very own wonderland vs. the rough India-mode
‘Are you on a trip around the world?’ asks an eighty year aged man who’d come sit next to me on a wooden bench. Not so difficult to answer but without trying to form an extended answer I reply ‘yes’. I am on a trip around the world, even though that is cycling over destined cycle paths to Germany and a little into Denmark.
Gaandeweg, fietsende, vallen me meteen een aantal dingen op, fietsen in Frankrijk en België, en later verder in Nederland, is veel meer dan alleen een verschil in temperatuur. Waar in Nederland bordjes aan geven dat de weg in zeer slechte staat is, kan ik niet anders dan lachen: is het ooit anders in West Afrika?
Once you decide to live a life on the road, especially as a single woman, there are some tips and tricks which might come in very handy. I wrote quite a few post ranging from handy items particularly for women, tips on how to react and behave in difficult situations.
Warning: this text includes cynical expressions…
Less than a month before departure. The list of things to do is collecting more and more strikethroughs without adding new things to do and things not to forget to do. An obvious progress.
Waarschuwing: deze tekst bevat spottende uitingen…
Minder dan een maand voor vertrek. Er komen steeds meer strepen door de lijst met dingen die ik niet mag vergeten en nog moet doen, zonder dat er andere dingen die ik niet mag vergeten of moet doen bijkomen. Dat is een duidelijke vooruitgang.
Adventures start when you dare to venture into the woods. That first step is an action of faith. Micky Hart, drummer of the Grateful Dead
‘Avonturen beginnen pas wanneer je het waagt het bos in te gaan. Die eerste stap is een daad van vertrouwen.’ Micky Hart, drummer van de Grateful Dead
Af en toe zal ik schrijven over wat me bezig houdt en dat te maken heeft met de reis die ik ga ondernemen. Vanaf vandaag werk ik nog twee maanden en hoewel ik nog erg veel te doen en te regelen heb, moet ik soms even van me af schrijven. Sommige reacties maken namelijk een bepaald een gevoel in me los. Dit keer gaat het over ‘Apenland’.
Dit weekend stelde iemand me een vraag, hoewel het niet meteen als zodanig overkwam: ‘Ik snap niet waarom je naar zo’n apenland wilt.’ Het Apenland in kwestie is hier Congo. Door dit soort reacties wordt ik uit het veld geslagen. Niet door ‘het is levensgevaarlijk wat je gaat doen’. Ook reacties als deze doen me niets: ‘Ik snap niet dat je zoiets wilt’ of ‘stel dat je een lekke band krijgt en je haalt niet wat je die dag moet bereiken en je komt bij een dorpje waar ze geen camping hebben. Wat dan?’ Want dat zijn geen moeilijkheden en al zouden ze dat wel zijn, dan lossen die zichzelf wel op. Ook over deze opmerking maak ik me niet druk: ‘Ken je de uitdrukking ‘beren op de weg zien’, jij ziet ze niet, maar die beren zien jou wel!’ Beren zijn er immers niet in de Sahara. Blikken vol ongerustheid gebaseerd op gedachten die verraden dat ik een naïef, zelfs onnozel wicht ben. Veelal woorden gesproken vanuit een wetenschap dat ze gehoord worden door mensen waarop indruk gemaakt dient te worden. Dat doet mij weinig, omdat het onwetende woorden zijn. Zinnen gebaseerd op een onbekend terrein, uitingen van angst omdat het onbekend en dus eng is. Gevaarlijk natuurlijk ook.
Maar het woord ‘Apenland’ doet mij wel wat. Dat snijdt meteen diep en heftig tussen degene die het uitspreekt en zijn ideeën over, in dit geval, Afrika. Wat wordt eigenlijk bedoeld met Apenland? Dat had ik natuurlijk op dat moment aan de persoon in kwestie moeten vragen, maar bij mij komt zoiets altijd pas veel later. Is een Apenland een land waar apen zijn? Vast wel. Maar apen zijn er ook in Zuid Spanje, in Gibraltar heb je de Berberaap. Is Spanje dan ook een Apenland? Of is de zee of oceaan een scheiding tussen Apenland en Mensenland? Is Amerika dan ook een Apenland of alleen de landgrens van arm en rijk Amerika? Staat aap gelijk aan arm? Is Afghanistan een Apenland? Heb ik daar eigenlijk één aap gezien? Ik geloof het niet, maar in buurland Pakistan zijn weer wel apen, toch zeker in het gedeelte dat grenst aan India. Want India is een echt Apenland. Wat een Apenland dan ook mag betekenen.
Wat is een Apenland nou toch? Is het een grap als dit gezegd wordt? Is het een grap als iemand zegt: ‘Neem maar een grote pot witte verf mee, dan kan je alle gezichten in Afrika wit schilderen.’ Dit zijn vragen die ik mezelf stel, wat wordt ermee bedoeld? Dat het dom, naïef, gevaarlijk, eng en ronduit stom is wat ik doe, zijn geen dingen die ik mezelf af hoef te vragen. Niet je hart volgen, niet je dromen waar maken, niet leven alsof het de laatste dag zou kunnen zijn, niet de comfort-zone verlaten of de zogenaamde zekerheid, niet de basis ontdekken, niet de wereld voelen, niet ontdekken waarom we leven en waarom we werkelijk allemaal hetzelfde zijn -aap of mens- vind ik eigenlijk heel menselijk. Dat vind ik dus heel onapelijk. Hmm… al schrijvende en denkende heb ik nu net ontdekt wat een Apenland is!
Een Apenland is een land waar mensen wonen die bewust leven, weten waarom en niet uit die comfi-zone kunnen of willen stappen omdat ze die wellicht niet hebben. Een Apenland leeft basic, met de natuur als hun leidraad, en misschien wel een aapje in de achtertuin annex jungle om ze daaraan te herinneren. Geen APP dus, maar een AAP.
De eerste foto’s voor de stichting Focus on Education. We zijn gestart met de voorbereidingen om een sponsoractie op touw te zetten!
Cycling Cindy