30th of June, 2016. My former friend of a long gone past with whom I began to discover the wonderful world of a 14-year-old gave my name to a journalist from a local paper. Soon I met Wiljan, who turns out to be living a few blocks away from me. It was a very cozy conversation:
My self-chosen nomadic life
A way of life
Have you been on vacation, or are you about to enjoy an extraordinary two weeks’ holiday? What will it be: forest or beach, home or abroad, hotel or camping, all-inclusive or something more adventurous? Each year we look forward to it, and then the holiday weeks fly past. What remains are pictures and memories where we will have to live off for another full year.
By Wiljan Broeders
“I want more than just a few weeks in the summer,” said the now 44-year-old Cinderella Servranckx from Terheijden at a young age. “I take the jobs that are available and when I have saved enough, I stop and go traveling until the financial distress builds up again.” And so it happens that, when this Holiday Newspaper is published she arrives at the airport in Brazil and from there travels to Uruguay and Paraguay… to be precise, on the bicycle and not only for a fortnight. On the eve of her departure, I had a special conversation with her in which several trips were discussed and I tried to figure out where her travel-loving character comes from.
Interrail
She herself doesn’t call it holiday anymore. “Over the years it has become a way of life. And presumably it was always dormant within me,” she says with a smile. “When I see back photos of the past, I’m often outfitted with a backpack and wooden stick in my hand, walking with my parents through the mountains of Austria. The adventure always had a hold on me and accelerated when I started to study at the age of nineteen at the Art Academy in Antwerp, where I started living on my own. I lived in a neighborhood with almost exclusively Turks, Moroccans and some Indians. Curious about their origin and triggered by their culture I went with a friend on Interrail to the first two countries. Then the floodgates were wide open.”
Adventure
“A few years later I decided to go traveling alone for the first time. I had chosen India and the reality proved to be even more impressive than my imagination. The country has never again left my thoughts and is -after having visited about ninety countries- still etched in my memory as the place that made the biggest impression on me. Everything comes together there. The most beautiful and the ugliest what the world has to offer, the most difficult and the easiest. I have known moments of great happiness, but also seen the most horrific images, that of dead people on the street, those views are still on my retina. Pakistan was also one big adventure. I lived there for about a year with a tribe and noticed that however different cultures, rules and traditions are, people actually are the same everywhere. I have conducted heartwarming conversations. Of course about, for us the incomprehensible fact that girls are not always allowed to go to school (although boys do not always go to school either). But mostly about everyday things like being in love, men, children, and pets such as cows, sheep and donkeys.”
Intuition
“Very soon I decided to prefer travel over land and especially favor the bicycle to do so. The journey has become the goal, not the destination. No, I didn’t really build this up quietly, but immediately chose Cameroon,” she continues with visible enthusiasm. “Packed with a tent on the back of my bicycle, I mount the saddle and turn the pedals around. Of course in the beginning there was some healthy tension and even some anxiety but soon you learn to trust your own intuition. Humankind is naturally good and very obliging. By now it is peanuts to pitch the tent in the jungle or desert. You live like a shepherd, a nomad. You need to search for water, food and a safe place to spend the night. It is a way of travel that will change you completely. You are very much depended on yourself.”
Fear
“I do have quite a few countries that are still on my wish though. Algeria, Libya, Niger, Saudi Arabia, Mongolia, Colombia and Guyana, amongst a few others. But now first Uruguay and Paraguay. And again the most frequently asked question to me is, ‘Are not you afraid?’” Cinderella ends with. “My answer is always the same: No! Fear is a lock on openness. It shuts you off from anything that could be. Admittedly I am an introverted but hardly ever scared. Just before departure adrenaline starts bubbling. Where does that urge comes from? So many times I’ve wondered myself and have repeatedly conclude that I am feeling a nomad at heart. I have much need for a simple way of living, adventure, new cultures, impressions and impulses. In short, to experience life intensive. This way of life has made me richer than I could have ever imagined. I therefore have no intention to do away with the bicycle and the tent.”
«Would you like to keep informed about Cinderella her trip, take a look at http://www.cyclingcindy.wordpress.com/»
30 juni, 2016. Mijn vroegere vriendin uit een ver verleden waarmee ik de wondere wereld van een 14-jarige begon te ontdekken gaf mijn naam door aan een journalist van een lokaal blad. Zo ontmoette ik Wiljan, die een paar straten van mij vandaan blijkt te wonen. Het werd een gezellig gesprek:
Mijn zelfgekozen nomadenbestaan
Een manier van leven
Ben jij al op vakantie geweest, of sta je aan de vooravond van twee weken ongekend genieten? Wat wordt het: bos of strand, binnen- of buitenland, hotel of camping, all inclusive of iets meer avontuur? We kijken er ieder jaar opnieuw reikhalzend naar uit en vervolgens vliegen die vakantieweken voorbij. Wat rest zijn foto’s en mooie herinneringen waar we weer een jaar op moeten teren.
Door Wiljan Broeders
‘Ik wil meer dan slechts een paar weken in de zomermaanden,’ bedacht de inmiddels 44-jarige Cinderella Servranckx uit Terheijden al op jongere leeftijd. ‘Ik neem de baantjes aan die voorhanden zijn en als ik voldoende gespaard heb, stop ik en ga reizen totdat de financiële nood opnieuw aan de man is.’ En zo gebeurt het dat zij bij verschijning van deze Vakantiekrant inmiddels op het vliegveld van Brazilië is geland en van daaruit doorreist naar Uruguay en Paraguay… op de fiets wel te verstaan en niet slechts voor veertien dagen. Aan de vooravond van haar vertrek had ik een bijzonder gesprek met haar, waarin verschillende reizen de revue passeerden en ik erachter probeerde te komen waar dat reislustige karakter vandaan komt.
Interrailen
Zelf spreekt ze overigens al lang niet meer van vakantie. “Het is door de jaren heen een manier van leven geworden. En vermoedelijk heeft het er altijd al in gezeten,” vertelt ze met een glimlach. “Als ik vakantiefoto’s van vroeger terug zie, sta ik er bijna altijd op met een rugzak om en houten stok in mijn hand, samen met mijn ouders wandelend door de bergen van Oostenrijk. Het avontuur heeft me altijd gegrepen en kwam in een versnelling te staan toen ik op negentienjarige leeftijd begon aan de Kunstacademie in Antwerpen en daar ook op kamers ging. Ik woonde in een buurt met vrijwel uitsluitend Turken, Marokkanen en wat Indiërs. Nieuwsgierig naar hun afkomst en getriggerd door die cultuur ben ik samen met een vriendin gaan interrailen naar die eerste twee genoemde landen. En toen was het hek echt van de dam.”
Avontuur
“Een aantal jaar later besloot ik voor het eerst echt alleen op reis te gaan. Ik had India uitgekozen en de werkelijkheid bleek nog indrukwekkender te zijn dan mijn fantasie. Het land heeft me daarna nooit meer losgelaten en staat – na negentig landen die ik inmiddels bezocht heb – nog steeds in mijn geheugen gegrift als de plek die de meeste indruk op mij heeft gemaakt. Hier komt alles samen. Het mooiste en het lelijkste wat de wereld te bieden heeft, het moeilijkste en het makkelijkste. Ik heb er momenten van groot geluk gekend, maar ook de meest afschuwelijke beelden gezien, van dode mensen op straat, die nog steeds op mijn netvlies staan. Ook Pakistan was één groot avontuur. Daar heb ik een jaar lang bij een stam gewoond en gemerkt dat hoe verschillend culturen, regels en tradities zijn, mensen eigenlijk overal hetzelfde zijn. Ik heb er hartverwarmende gesprekken gevoerd. Natuurlijk over het voor ons onbegrijpelijke feit dat meisjes daar niet altijd naar scholen mogen gaan (hoewel jongens ook niet altijd naar school kunnen. Maar vooral over alledaagse dingen als verliefd zijn, mannen, kinderen krijgen en huisdieren zoals koeien, schapen en ezels.”
Intuïtie
“Al heel snel besloot ik het liefst over land te willen reizen en de voorkeur aan de fiets te geven. De reis is inmiddels ook het doel geworden, niet de bestemming. Nee, ik heb dat niet echt rustig opgebouwd, maar koos meteen voor Kameroen,” vervolgt ze met zichtbaar enthousiasme. “Bepakt met een tentje op de bagagedrager van mijn fiets, stap ik op en draai de pedalen rond. Natuurlijk was er in begin best sprake van gezonde spanning en zelfs wat angst maar al snel leer je te vertrouwen op je eigen intuïtie. De mens is van nature oké en zeer bereidwillig. En inmiddels draai ik er mijn hand niet meer voor om die tent midden in de jungle of woestijn neer te zetten. Je leeft zoals een herder, een nomade. Je moet zelf op zoek naar water, voedsel en een veilige plek om de nacht door te brengen. Het is een manier van reizen die je volledig verandert. Je bent heel erg op jezelf aangewezen.”
Angst
“Er staan nog wel de nodige landen op mijn verlanglijstje hoor. Algerije, Libië, Niger, Saoedi-Arabië, Mongolië, Colombia en Guyana onder meer. Maar nu dus eerst Uruguay en Paraguay. En wederom is de meest gestelde vraag aan mij ‘Ben je niet bang?’,” besluit Cinderella. “Mijn antwoord is steevast hetzelfde: Nee! Angst is een slot op openheid. Het sluit je af van hoe iets kan zijn. Ik ben weliswaar introvert maar bang allerminst. Zo vlak voor vertrek begint de adrenaline te borrelen. Waar die drang vandaan komt? Ik heb het mezelf al zo vaak afgevraagd en moet steeds weer opnieuw concluderen dat ik me in hart en ziel een nomade voel. Ik heb veel behoefte aan een simpele manier van leven, avontuur, nieuwe culturen, indrukken en impulsen. Kortom, het leven intensief beleven. Deze manier van leven heeft me rijker gemaakt dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik ben dan ook nog geenszins van plan fiets en tent aan de wilgen te hangen.”
« Wil jij op de hoogte blijven van de reis die Cinderella nu aan het maken is, neem dan vooral eens een kijkje op http://www.cyclingcindy.wordpress.com/ »
Cycling Cindy 