Midlife Critic

June 2016: this post is another of my reflections about life on and off a bicycle. Since all of my blogposts are coming into your inbox, this one follows just like all the previous. Just skip it if you’re not into posturing; a non-travel post. Instead, a travelers thought.

Midlife Critic; the flight

Why is my inner fire reaching a blaze within a day. Not a slow building desire to a moment that I am able to foresee and thus can take into account. I succeeded in getting a third new job and when I sit at the table for the interview, I let them know that I’m leaving soon. The building where the interview is taken shows a green square of manmade natural habitat and I feel caged.

Is it a flight of the known? A flight out of regularity and tranquility where I do thrive so well? Is it restlessness?

Again, the days slip by, a week seems futile. And it has nothing to do with regularity, boredom or habit, but more with the feeling that I live. To be surprised by the beauty of preferable a natural surroundings. Unknown people. The stimuli of different. Discarding of habits. Feeling life flowing through, as a rush of adrenaline, not by stress or bound by rules imposed through silliness.

Strength, confidence and intuition takes over when I am traveling. Basic needs are important again and nothing is taken for granted. Impressions let me fall asleep before 9 pm and all little worries accumulated throughout the day will drain away through an imaginary sieve. Travel is breaking a pattern, a pattern which by now consists mostly of traveling. Travelling itself had become the purpose, instead of reaching a destination.

As far as it is possible I am able to keep a healthy distance from Western society. I don’t have to partake in anything I don’t want to. In other words, I do not have to flee from it, on the contrary; Western society can prove very beneficial because everything is available. I think it has to do with grounding; living in a house between walls, not being dependent on a sheltered place found yourself, being far away from Nature. Being in a Western society I feel at the marketplace and at the same time I can be far from there. I can watch it from above without losing my balance. Most probably that has to do with the position in which I am right now…

The lure of authenticity

‘You sleep in a forest, you say? Are not you scared?’

Peggy asks me in a job interview.

Well, it certainly needs time to get used to sleeping in the woods. But this opened another door to grow in the direction of simplicity. Further moving back to basics and to dissociate even more from superfluities, distracting stimuli and sugarcoated nonsense is plain nourishing. It feels like approaching closer to your original source. And that’s different for each individual. Or not?

I guess I find it all a bit tame in the Netherlands. Pretty much is constructed. Known. Close. Neat. I can walk blindly into the grocery store and go to the rack where they, again, don’t have turkey & rice cat food. Senses become sharper and more committed to the spirit when I’m outside. A blackbird, for example, can bring me into a bright fire. Of course I can go to the woods, cycle up and down to Belgium and… while I’m writing this, I do just that: my two workplaces are located in the woods and one of them is against Belgium.

The great unknown: to feel that spark, to go back to the source

“Chaos is freedom,”

says Douwe Tiemersma, disciple of Sri Nisargadatta Maharaj

“you should not try to get caught in certain worlds.”

I’d like to take that literally. The privileged position I’m in made me decide to go the opposite direction of India. Because India is so well known that it has become a handhold, a dazzling one though.

Perhaps it is also that traveling sooths the spirit. Being away from stone walls gives the mind other impulses, often what is really going on and thus disconnected from straying thoughts. Unless I’m in a country where there is no challenge or when I get too much encouragement in the form of lack of space and tranquility. So yes, travel is a form of flight. Like an ashram is an escape, a retreat, a vacation, and for others work that causes displeasure. Or an unbalanced relationship. Or focus on another; an overly brought-up western child for instance. Or, well, whatever. Life is one great flight.

Best to start asking myself the question: what is life? Also when you live without major external events, you can grow tremendously inside. The focus on yourself can be very tiring and difficult. But also light and enjoyable, easy and fine. The focus is on the inside of you, not a love affair, a child, a challenging job or a combination. When you focus on something other than yourself, you are either in balance or not (Oh! Great simplicity). Grow from within and only being directed at yourself is quite detailed, because you merely tune in to the sensibilities. Not on the big picture, not on another, not drama, not solutions. But life in its finest form.

So yes, traveling is a flight. Like anything else is a flight. Just like everything is life.

The target

I think when you grow you need to adjust and sharpen your focal point. Just like someone who earns a lot of money and wants to have a newer version of the previous model. I like to live from the focal point grow, not towards a pre-formed ideal of what I want to achieve, but the route to it. I feel which direction I want to go, and which definitely not. A process which evolves. There are a number of anchors in this process of growth, such as living in nature, dealing in a respectful way with the Earth; not to save it, but to gain an inner peace. Another ideal is that I want to feel life in a natural way.

I prefer to be a shepherd in a nomadic way. But somehow that seems not to take off well ; ) the bicycle meets my needs so far.

I’ve discovered that I can feel life in the house where I grew up, just in the Netherlands. India fully dwells in me. Or any other country, because the world is in me. Yet I prefer to wade through. And now that moment has flared up again. Recent months I was settled well, I needed no other place than the residence I was. To overcome the challenges to go away from my preoccupations with other spaces and other times, and remain alert to what is happening in the here and now. Life is a vast ocean where you can play when you drop judgements, preferences and attachments to the details of the long-term plans. To be available for whatever comes your way, as it comes. And that is sometimes confusing, because what is right and what is a trap?

A trap could be the struggle of a relationship in which you get involved. Travel consists of many encounters, sometimes I long for a profound encounter, the opposite of another recital of ‘what’, ‘where’, ‘how’ and ‘when’. The desire for a connection, clarification, philosophizing conversations about life and about why and about the goal. Sometimes it seems you can do these things better with a stranger, another traveler whether traveling or not. Maybe because they keep a certain distance, they do not want to shape you in the picture they, or I, have in mind. Is it true that people with whom you have no relationship, are guiding you without feelings of possession? It seems that in a relationship a deeper connection is prone to move towards contradict and argue. The earlier feeling of being leveled completely ruined.

I was in a kind of vacuum. Because the greatest risk ever seem to have arrived: the further giving up of security. Without going into much detail I seem to have come to a point where further growth has arrived too. I know what I want, while fears between the walls of our known society pointing a warning finger at me about the dangers and risks. Giving up the learned, the previous generation who created the opportunities for us, and deviate from the big crowd. Further following your inner feeling gets deeper and deeper, and that is sometimes scary.

Feeling and confidence exchanged for securities that are never quite sure. Visualizing that tomorrow the Earth will swallow you up by a transcendent earthquake is often a very fine idea. Is that surrendering?

The real world; a flight

What is real and why is that what you think real?

And what is with the bicycling? Where are you going? Why do you cycle? When I see endless unpaved roads on a photo, swaying far off in the distance, I can only think one thought: where, why (I want to be there)? It’s hard to explain to someone else, and sometimes to myself. But in fact it is exactly the same road where every conscious traveler of life is on, and which simply can be called life. Coming closer to the ever sharpening and shape-shifting goal, yourself.

Thanks to mom and transcendental game of zen : )

---

Dit bericht is een van mijn reflecties over leven op en af de fiets. Sinds al mijn blogverhalen naar jouw email adres worden gestuurd, volgt deze dezelfde weg. Sla hem gewoon over als je niet in bent voor zulk soort overdenkingen; een niet reisverslag. In plaats daarvan de gedachten van een reiziger.

Midlife Criticus; de vlucht

Wat is het toch dat mijn binnenste vuur zich van de een op de andere dag op laat laaien. Niks geen rustige opbouw naar een tijdstip waarmee ik rekening kan houden. Ik heb net een derde nieuwe baan aangenomen en op het moment dat ik de eerste afspraak heb, laat ik weten dat ik vertrek. Het gebouw waar ik een gesprek heb laat een vierkantje groen zien en ik voel me benauwd.

Is het een vlucht van het bekende? Een vlucht weg van regelmaat en rust, waar ik zo goed op gedij? Is het een onrust?

De dagen vliegen weer voorbij, een week is niks. En het heeft niks met regelmaat, saaiheid of gewoonte te maken, maar alles met het gevoel dat je leeft. Dat je als vanzelf verrast wordt door de natuurlijke schoonheid van een gebied. Vreemde mensen. De prikkels van anders, het doorbreken van ongewoonte. Het leven door je voelen stromen, als een bonk adrenaline, dus niet stress of aan regels gebonden opgelegde onnozele verzinsels.

Op reis komt mijn kracht, vertrouwen en intuïtie anders aan bod. Basis behoefte worden weer belangrijk en niets is vanzelfsprekend. De indrukken die je opdoet, laten je voor 9 uur in slaap doen vallen en alle muizenissen vloeien als door een zeef weg. Reizen is het doorbreken van een patroon, een patroon wat zo onderhand bestaat uit vooral reizen. Het reizen zelf doel geworden in plaats van een bestemming te bereiken.

Voor zover het mogelijk is, kan ik goed afstand doen van de Westerse maatschappij en hoef helemaal nergens in mee te gaan. Dus daarvan hoef ik ook niet te vluchten. Sterker nog, de westerse maatschappij kan zeer voordelig uitpakken omdat alles voorhanden is. Ik denk dat het te maken heeft met aarden; leven in een huis, tussen muren, en niet afhankelijk zijn van een beschut plek in de natuur, ver afstaan van natuur. Met het zijn in een westerse maatschappij voel ik me op de marktplaats en op hetzelfde moment ben ik er ver vanaf, kan er van boven af naar kijken zonder mijn balans te verliezen. Maar dat heeft zeer waarschijnlijk ook te maken met de positie waarin ik verkeer…

De lokroep van authenticiteit

‘Je slaapt in een bos, zeg je? Ben je niet bang?’

Vraagt Peggy die een sollicitatie gesprek met me afneemt.

Nou, dat heeft zeker tijd nodig gehad om te moeten wennen. Maar daarmee opende een luik naar groei in de richting van eenvoud. Het verder terug gaan naar de basis en nog meer afstand nemen van overbodigheden, storende prikkels, en gesuikerde onzin voelt misschien wat suf maar ook zo voedend. Alsof je dichterbij je oorspronkelijke bron komt. Dat is voor iedereen gelukkig anders. Of niet?

Ik denk dat ik het allemaal wat tam vind hier in Nederland. Heel veel is bebouwd. Bekend. Dicht. Netjes. Ik kan blind de supermarkt in lopen en naar het rek gaan waar ze alweer geen kattenbrokjes met kalkoen en rijst hebben. Zintuigen worden scherper en de geest gedrevener wanneer ik buiten ben. Een merel bijvoorbeeld, kan me zomaar in een helder vuur en vlam zetten. Natuurlijk kan ik de bossen in gaan, op en neer fietsen naar België en… nu ik het zeg, dat doe ik al: mijn twee werkplaatsen liggen in de bossen en een ervan ligt tegen België aan.

Het grote onbekende; die vonk te voelen, terug te gaan naar de basis

‘Chaos is vrijheid’,

zegt Douwe Tiemersma, leerling van Sri Nisargadatta Maharaj

‘je moet niet proberen vast te raken in bepaalde werelden.’

Ik neem dat graag letterlijk. In de luxe positie waarin ik verkeer heb ik besloten de tegenovergestelde richting van India uit te gaan omdat India zo bekend is, een houvast is geworden zelfs.

Misschien is het ook wel dat reizen de geest tot bedaren brengt. Het weg zijn van muren geeft de geest andere impulsen, vaak wat er op dat moment gaande is. Tenzij ik een land ben waar geen uitdaging is of ik teveel aanmoediging krijg in de vorm van gebrek aan rust en ruimte. Dus ja, reizen is ergens wel een vlucht. Net als een ashram een vlucht is, een retraite, een vakantie, en voor andere werk dat ongenoegen teweeg brengt. Of een ongebalanceerde relatie. Of de focus op een ander, een te westers opgevoed kind bijvoorbeeld. Of nou ja, wat dan ook. Leven is een grote vlucht.

Dan kan ik mezelf ook best de vraag gaan stellen: wat is leven? Ook wanneer je leeft zonder grote uiterlijke gebeurtenissen, kun je van binnen enorm groeien. De focus op jezelf kan enorm vermoeiend en bezwaarlijk zijn. Maar ook licht en plezierig, makkelijk en fijn. De focus ligt op het binnenste in je zelf en niet op een liefdesrelatie, een kind, een uitdagende baan of de gehele combinatie ervan. Wanneer je op iets anders dan jezelf focust, ben je of in balans, of niet. (Oh! Fantastische simpelheid) Groeien van binnenuit en enkel op jezelf gericht is heel gedetailleerd omdat je enkel en alleen afstemt op de fijn gevoeligheden. Niet op de grote lijnen, niet op een ander, niet op drama’s, niet op oplossingen. Maar op het leven in zijn fijnste vorm.

Dus, is reizen een vlucht. Ja, dat is het. Zoals alles een vlucht is, en net zoals alles leven is.

Het doel

Ik denk dat wanneer je groeit je telkens je standpunt bij moet zetten en aan wilt scherpen, net zoals iemand die veel geld verdient een nieuwere versie van het voorgaande model wilt hebben. Voor mij is het standpunt groei, niet naar een voorgevormd ideaal van wat ik wil bereiken, maar de route erheen. Ik voel welke richting ik heen wil, welke vooral ook niet, en dat evolueert. Er zijn een aantal ankers in dit groei proces, zoals in de natuur leven, op een respectvolle manier met de Aarde omgaan, niet opdat deze te redden valt maar omdat het een innerlijke rust geeft. Een ander ideaal is dat ik het leven wil voelen in en op een natuurlijke manier.

Het liefste als schapen hoeder op een nomadische wijze. Maar dat lijkt maar niet van de grond te komen ; ) de fiets voldoet vooralsnog.

Ik heb ontdekt dat ik het leven kan voelen in het huis waar ik opgegroeid ben, gewoon in Nederland. India kan daar volledig in me zijn. Of welk ander land dan ook, want de wereld zit in me. Toch wil ik op een gegeven moment weer erdoorheen. Zoals nu dat moment weer aangebroken is. De afgelopen maanden zat ik op mijn plek, ik had geen andere plek nodig dan het plaatsje waar ik was. Het aangaan van uitdagingen om uit de buurt van bekommernissen met andere ruimtes en de andere momenten, en alert te blijven op wat er gebeurt in het hier en nu. Het leven is een enorme oceaan waarin je kunt spelen als je al je oordelen, je voorkeuren en je gehechtheid aan de details van de lange termijnplannen kunt laten vallen. Beschikbaar zijn voor wat op je weg komt, zoals het komt. En dat is soms enorm verwarrend, want wat is juist en wat is een val?

Een val is bijvoorbeeld de strijd van een relatie waarin je verwikkeld kan komen te zitten. Reizen bestaat uit vele ontmoetingen, soms verlang ik naar een diepgaande ontmoeting, het tegenovergestelde van weer een zoveelste opsomming van ‘wat’, ‘waar’, ‘hoe’ en ‘wanneer’. Het verlangen naar een connectie, opheldering, naar filosoferende gesprekken over het leven en over waarom en over het doel. Het lijkt soms wel of je met een onbekende, een andere reiziger al dan niet reizende, veel beter over dit soort zaken kunt spreken omdat zij op afstand staan, je niet willen vormen in het plaatje dat zij, of ik, voor ogen hebben. Is het zo dat mensen waarmee je geen relatie hebt, je sturen zonder eigendom-gevoel? In een relatie word diepgang regelmatig verplaatst door tegenspreken en argumenteren. Het eerdere gevoel van waterpas volledig om zeep.

Ik zat in een soort vacuüm. Want het allergrootste risico ooit lijkt aangebroken te zijn: het verder opgeven van zekerheid. Zonder in te gaan op verdere persoonlijke gebeurtenissen lijk ik op een punt te zijn gekomen waar verdere groei inzet. Wat ik wil weet ik, terwijl angsten tussen de muren van de opgegroeide maatschappij me met een waarschuwende vinger wijzen op gevaren en risico’s. Het opgeven van aangeleerde, de voorgaande generatie die voor ons het bed gespreid heeft en kansen gecreëerd, en afwijken van de grote meute. Het volgen van je gevoel zet steeds verder door, en dat is soms eng.

Gevoel en vertrouwen inruilen voor zekerheden die nooit helemaal zekerheid zijn. Inbeelden dat morgen de Aarde je opslokt door een alles overtreffende aardbeving is vaak een hele fijne gedachte. Overgeven.

De echte wereld; een vlucht

Wat is echt en waarom is dat wat jij denkt echt?

En wat is dat met dat fietsen? Waar ga je heen? Waarom fiets je? Wanneer ik eindeloze ongeasfalteerde weggetjes op een foto zie, ver weg de verte in slingerend, denk ik: waarheen, waarom (ik wil daar ook zijn)? Het is moeilijk uit te leggen aan een andere, en soms aan jezelf. Maar in feite is het precies dezelfde weg als waar elke andere reiziger des leven bewust op zit, en die gewoon leven genoemd kan worden. Op naar het  dichterbij komen van je steeds scherper wordende en van vorm veranderende doel, van jezelf.

Dank je wel mama en transcendental game of zen : )