Desires: Libya, Algeria, Niger, Saudi Arabia, Namibia, Colombia, Paraguay, Uruguay, Guyana’s, Kirgizstan and Mongolia.
How incredible much I longed for openness in Nature, able to pitch my tent where ever I desire and to do some trekking. I bought sturdy Goretex shoes, and a backpack I already have. Initially I choose Iceland. Then the sun came out in the Netherlands. Did I really want to battle some more wind and rain and cycle in a loop?
I remember how much I dislike cycling loops.
There are a few conditions; the coming experience may not be a struggle in terms of men and visa. That means I want to be in a country where men have fairly normal ideas about women on a bicycle. Another thing: I don’t want to start a battle to get entry to a country. I would like to be immersed in a culture but one where women like me do not intentionally have to be in conflict.
This time I want a lot of mountains and high passes. Large open spaces. Desert. Nature to camp according my heart’s desire. Away from the tar road, on to remote areas. There are plenty of countries I have never been to, and yet more countries I want to be again. What I do want is to communicate with the population without actual knowledge of the language.
Actually, it’s quite nice to be somewhere without knowing the language. What I notice in the Netherlands is that I develop a fear simply by turning on the radio or hearing conversations from people around me. The radio broadcast advertising primarily to build additional insurance in order to continue your life safely, with retirement funds and extra care for whatever might go wrong with the tiniest possession you own. The news on radio is about torture in a downwards spiral. Except ‘the news of progress’, which seems difficult to move forward. Progress in this century sounds more like a failure of human activity.
Look at the geese at the waterfront. A mother and father goose with quite a few offspring, all they do is look for food, flee for danger and live. Shortly before I was having an interview for a new job, I noticed to be back in a closed building where life does not flow but overcomes one. The body becomes fused with the desk that the person’s working on. How eyes roll when I say I’m sleeping in a forest when I’m not working but traveling. I don’t think an answer like that brings about a strengthened position providing work for myself. Although they did approve of hiring me.
All the same, what I want is still simple: feeling, tasting, smelling and connecting with life. Like thunders having my heart beating, slow, fast and tempered. I can have this anywhere, here or there, it’s all the same really. But I choose for the contemporary nomadic woof.
And… oh boy! I am excited again!
Another thing I want is to learn about technique’s how to edit fabric. From local women, and since this is not as prevalent in Iceland, I did not choose that country. What I did choose instead? Stay tuned and you’ll find out. Besides the need to be creative, this is one of the ways I want to start to generate a small yet fulfilling income, click on the pictures below you like most.
A while before departure: I stay the happy camper I was but need to buy a new tent now I’m without one. I am without proper cooking gear too. To test all this new stuff I go off to visit my cousin Monique and friend Rita in Belgium. The cool after winter without leaves on it’s trees activate the best of stealth camper within me.
Two weeks before taking off: I keep camping (and working a bit) and meeting old and new friends. After I tested 4 new saddles I come to the conclusion that I need to shift the position of my saddle a bit to the back. The Brooks I despised is just fine again. I put a smaller front blade on the bicycle in order to reach a bigger number of low gear shifting, which will come in handy on high mountain passes. I am presented with a new stand and Shanti appears to be a happy Steel Pack Donkey again.
A week before taking off: did I think the full moon was to blame for my hyperactivity, then I am wrong. A week after the full moon I am still hyperactive. Probably I am in the so called flight or fight position, a continuous one though. Adrenaline rushes through me and my heart beats. Pleasant?! I prefer to get rid of it! I eliminate the to-do lists but the more I strikethrough the more appears. One item I must not ignore: a rain skirt. I hate a pair of trousers and I equally hate a wet crotch. This skirt will spare me.
It seems that I get plunged in a world I have never been to, know nothing and where all is new. Well, that is exactly the case. A new adventure awaits me. I do not know the language, neither the route but the supermarket just before I sleep the night in the woods.
Here is a link to a new question, called ‘Midlife Criticus’
Verlangen: Libya, Algerije, Niger, Saudi Arabia, Namibia, Colombia, Paraguay, Uruguay, Guyana’s, Kirgizstan and Mongolia.
Hoe ontzettend verlangde ik naar openheid in natuur, mijn tent weg te kunnen zetten waar ik wil en hier en daar een trek te maken. Ik kocht stevige Goretex schoenen, de rugzak heb ik al. Ik koos voor IJsland. Dan komt de zon tevoorschijn in Nederland en vraag ik me af: ‘Wil ik echt nog meer wind verslaan door de regen terwijl ik een rondje fiets?’
Ik herinner me dat ik niet van rondjes fietsen houdt.
Er zijn een aantal voorwaarden die ik sterk voel, zo mag de volgende beleving geen strijd worden wat mannen en visum betreft. Dat betekend dat ik een land wil zijn waar mannen redelijk normale ideeën hebben ten opzichte van vrouwen op een fiets en ik wil geen gedoe om een land binnen te kunnen. Ik wil graag ondergedompeld worden in cultuur maar dan wel een waar vrouwen zoals ik geen dagelijks gevecht aan hoeven te gaan.
Ook wil ik graag veel bergen en hoge passen. Grote open vlaktes. Woestijn. Natuur om naar hartenlust te kunnen kamperen. Weg van de teerweg, op naar afgelegen gebieden. Er zijn nog genoeg landen waar ik nooit geweest ben en die ik graag wil ontdekken. Er zijn nog meer landen waar ik wel geweest ben en terug heen wil. Ook willen is kunnen communiceren met de bevolking zonder de taal te beheersen.
Eigenlijk is het heel fijn om ergens te zijn zonder de taal te kennen. Wat ik nu erg merk in Nederland is dat ik angsten ontwikkel door enkel zo af en toe de radio aan te hebben of naar gesprekken van mensen om me heen te luisteren. De radio zend vooral reclame uit om extra verzekerd door het leven te gaan, en pensioenen op te bouwen en het nieuws gaat enkel over kwellingen in een neerwaartse spiraal. Behalve ‘het nieuws van de vooruitgang’, wat moeizaam vooruit lijkt te gaan. Vooruitgang in deze eeuw klinkt eigenlijk vooral als een mislukking van menselijk toedoen.
Kijk naar de ganzen in de sloot. Een moeder en vader gans met vele baby’tjes, al zij doen is eten zoeken, vluchten voor gevaar en leven. Even daarvoor ben ik nog op gesprek geweest voor werk en het viel me op, weer in een gesloten gebouw te zijn waar het leven zich niet afspeelt maar overkomt, hoe lichaam vergroeid raken met het bureau waaraan gewerkt word. Hoe ogen rollen wanneer ik zeg dat ik in een bos slaap wanneer ik niet werk, maar reis. Ik denk niet dat zoiets een versterkte werk-verschaffende positie voor mijzelf teweeg brengt. Toch werd ik aangenomen.
Hoe dan ook, wat ik wil is nog steeds eenvoudig: het voelen, proeven, ruiken en de connectie met het leven. Net als donderslagen mijn hart doen kloppen, langzaam, snel en gematigd. Ik kan dit overal hebben, hier of daar, het is allemaal hetzelfde eigenlijk. Maar ik kies voor de hedendaagse nomadische inslag.
En… oh! Wat ben ik weer opgelaten! Ik heb er zin in.
Wat ik ook graag wil is stof-bewerk-techniek leren van lokale vrouwen, en aangezien dit niet zo wijd verspreid is in IJsland, heb ik niet voor dat land gekozen. Waarvoor wel, daar kom je gauw achter. Dit is een van de manieren hoe ik een inkomen, of creatieve ontwikkeling, wil activeren: klik op bovenstaande foto’s.
Een flinke tijd voor vertrek: ik blijf een happy camper en koop een nieuwe tent nu ik zonder zit. Ook koop ik een nieuw kookstel en ga mijn nicht Monique en vriendin Rita in Belgie bezoeken. De koele nawinter zonder blaadjes aan de bomen haalt het beste in de wildkampeerder bij me naar boven.
Twee weken voor vertrek: ik blijf kamperen (en wat werken) en oude en nieuwe vrienden ontmoeten. Nadat ik 4 nieuwe zadels heb mogen uitproberen leer ik dat de Brooks wat meer naar achteren geschoven dient te worden en ik helemaal geen nieuw zadel nodig heb. Ook zet ik een kleiner voorblad op mijn fiets zodat ik een kleiner verzet krijg voor de passen die ik over zal gaan. Ik krijg een standaard aangemeten en zo is Shanti weer een tevreden Stalen Pakezel.
Een week voor vertrek: dacht ik dat de volle maan debet was aan mijn hyperactiviteit dan heb ik het mis. Een week na volle maan ben ik nog altijd hyperactief. Ik sta blijkbaar in de zogenaamde vecht of vlucht stand, helaas een aanhoudende. Adrenaline raast en mijn hart bonkt. Heerlijkheid?! Liever red me hier vanaf! Ik werk mijn to-do lijstjes af en hoe meer ik weg streep hoe meer er bij komt. Een item wil ik niet negeren en dat is een regenrokje. Ik haat regenbroeken en ik haat een nat kruis; dit rokje gaat me daarvan ontzien.
Cycling Cindy 