Dag 10 van de Sahara

Dag 10: C. de Bir Gandouz naar Nouâdhibou, Mauritanië

149.25 kilometer in 7 uur en 12 minuten

Gemiddelde snelheid 20.7 km per uur

Maximale snelheid 41 km per uur

Totale klim 303 meter en één lekke band

We staan om 7 uur op, hebben een goed ontbijt bestaande uit een omelet met tomaat, een potje thee en een vers brood. De televisie zend gebeden uit en ik lees ze één voor één. Ik neem vier Danone yoghurtkuipjes en een brood mee. Ik heb nog één sinaasappel en een Twix en dit houdt me gaande tot de grens, dan heb ik zo’n enorme trek dat ik mijn brood vergeet en in een aanlokkelijk restaurantje wil eten. Ik wil vis en Steve neemt weer een omelet (hij eet bij gebrek aan iets anders al weken omelet en is zienderogen afgevallen). Omdat ik in een ritme zit dat niet helemaal aansluit bij mijn natuurlijke manier van doen, heb ik geen omrekening kunnen maken van de geldeenheid van dit nieuwe land, Mauritanië, en betalen we veel te veel voor onze late lunch. Ook moeten we er ongeveer een uur op wachten en dat samen met de lekke band die ik net na de grensovergang krijg, komen we laat aan in Nouâdhibou.

De route naar de grens is wederom mooi. Ik geniet diep van de woestijn, zijn hammada, de kleine heuvels die me aan duizenden mierenhoopjes doen denken en de enorme zandduinen. Typisch is dat op de gehele route stenen op elkaar worden gestapeld zoals je ook in de bergen ziet. Er is bijna geen verkeer en de auto’s die ons inhalen zijn bijna allemaal Mauritaniër met Europese nummerplaten. De wind duwt me vooruit tot aan de grens, twee honden komen wild grommend op me af en proberen me bang te maken, ik ben in staat ze hetzelfde te bezorgen. Een stukje niemandsland volgt, een ruwe ongeplaveide hammada waar trucks overheen hobbelen en ik de fiets nu en dan moet duwen door het droge Saharazand. Het is zo ruw dat ik versteld sta van mijn buitenband, die een flinke snee heeft, met een binnenband met twee plakkers op dezelfde plek, en het (nog) niet begeeft.

De Sahara in Mauritanië veranderd niet veel. Het valt me op dat er veel autowrakken liggen, dat de security post mannen enorm vriendelijk en veel opener zijn dan de Westelijke Sahara Marokkanen maar dat de bestuurders niet zwaaien in het passeren of tegemoet komen. Er is zijn meer kameelboeren en sommige komen hun kudde per Mercedes bezoeken. Ze hebben allemaal een enorme waterzak bij hun vee liggen. De moederkamelen liggen samen met hun jong, vastgebonden aan elkaar met een flink stuk touw. De ijzertrein passeert me aan de westelijke kant en het is indrukwekkend hoe lang deze is, terwijl de zuidelijke kant een ongeloofwaardig gekleurde baai vormt. Tranen wellen op want het is een overvloed aan nieuwe indrukken en een besef dat ik de Sahara heb doorkruist. Ik voelde dat ik het zou kunnen maar ik had niet gedacht het zo snel te doen.

Het is wel echt vol Afrika, deze havenplaats met een erg lange weg die ons laat terecht komen in zijn centre ville, een stoffig onsamenhangende straat. Kinderen rollen dikke autobanden over de drukke weg, sommige schooien of roepen ‘bonjour monsieur’. Ik wordt blij van de donkere Afrikaanse schoonheid gemixt met de wapperende Arabische Saharagewaden van de mannen. Het is een chaos zoals ik nog niet heb meegemaakt op een fiets, wordt dan ingehaald door een motorrijder die me vraagt waar Camping Chez Abbas is, zijn motor vol modder en reservebanden, komende vanuit de Sahara hoopt hij op dezelfde plek als wij de nacht door te brengen.

Ik wordt regelrecht omver gereden door een Mercedes, gelukkig vangt het woestijnzand dat over de weg hangt me op en kan ik mijn balans hervinden zonder om te vallen. Wat later wordt ik weer gebumperd door een auto en ik merk dat ze hier moeite hebben met het inschatten van de omvang van de fiets en de tassen. Ik ontdek ook meteen dat ik hier de ogen in mijn achterhoofd moet openen en niet meer ervanuit moet gaan dat ik voorrang krijg. Zelfs ezelkarren snijden me af. Toch kan ik er wel om lachen, vooral om de uitdrukking van de bestuurder die me omver rijdt, zijn gezicht beschrijft iets als: ‘Oeps, ongelukje, no worry, niets aan de hand, sister,’

We vinden Camping Chez Abbas, we vinden een bank waar we geld afhalen en we vinden een Chinees waar we op de landkaart aan de muur zien hoe een enorm stuk we net gereden hebben!

Ik zou het zo weer doen, de rit door de Sahara. Maar dan wel in dezelfde richting. Een aanrader!