Korte Update

Korte Cindy Update

Eind december bereik ik Dubai, na de pedalen van mijn fiets stevig verzet te hebben zoef ik vanuit Turks Koerdistan door Iraaks Koerdistan en tenslotte Iran.

In Iran ontmoet ik Henrik, een Deen die ook aan het fietsen is in Iran. Hoewel ik geen plannen heb voor een meer regelmatig bezoek aan mijn familie nu mijn moeder ziek is, ik een afkeer van vliegreizen heb en het haat om de regelmaat van het fietsen te onderbreken, besluit ik dat ik Henrik wil zien, vlieg ik naar Kopenhagen, én surprise mijn ouders.

Vanuit een zonnig Perzische Golf en een helder behemelde Emiraten duik ik onder een dikke, zware en ondoorzichtige deken aan wolken. De temperaturen dalen van 20 graden naar beneden het vriespunt en dagen op de fiets veranderen in een heerlijk aanmodderend boerenleventje. Ik graaf in de aarde en wandel door modder en sneeuw met Prins, een zwarte Labrador. Het is als een vakantie, hoewel geen noodzakelijke pauze, wel een zeer aangename rustperiode.

Ik voel me als een losgeslagen fietser, dus waarom mijn familie niet verbazen wanneer ik toch zo dicht bij ben. De vlucht van Dubai naar Kopenhagen heb ik al die tijd geheim kunnen houden en zodoende kan ik mijn ouders en zus een bijna hartverlamming bezorgen. Nadat ik ongeveer 4 weken bij Henrik ben gebleven, blijf ik een week in Nederland voordat ik weer terug vlieg. Terug naar Dubai om voort te fietsen richting India (helaas, wederom een vlucht zal nodig zijn). En hiermee begint een tocht in één van de moeilijkste landen om te fietsen.

Focus on Education

Zoals u allen wellicht weet, probeer ik geld voor Focus on Education in te zamelen. Met een aantal projecten ondersteunen zij meisjes uit de laagste kaste, de zogenaamde onaanraakbaren. Deze vrouwen en meisjes ‘graven’ stront als beroep, waarvoor zij erg weinig betaald krijgen. Hield ik van het graven in de akkers van Denemarken, nooit kwam het bij me op dat ik geboren zou zijn in India en poep zou graven. Stel je voor: dat je andere mensen hun uitwerpselen moet opruimen, met je blote handen. Dat je moet scheppen op plaatsen waar het toilet is bedekt met stront zoveel dat je deze niet eens meer zou herkennen als zodanig. Het plaatsen van de stinkende poep op een rieten mandje, balancerend op je hoofd. Kun jij je voorstellen dat dit je leven zou zijn, het te kunnen ontsnappen? Deze meisjes kunnen er niet eens van dromen. Dit is hun lot, dit is wat hun moeder deed en dit is wat hun dochters zullen doen. Het kan echter nog erger, wat te denken als je tegen je wil seks moet hebben, het smerig verdiende geld af moet staan en je leven voort zet, in een donker kamertje opgesloten zit. Het gebeurt. Vaak. Ver van ons, die dit lezen, vandaan. Beeld je eens in dat jij dit had kunnen zijn. Het is het lot van deze meisjes uit de laagste kaste, meisjes en vrouwen waar je mee kunt doen wat je wilt…

Tenzij ze het geluk hebben door een aantal nonnen te worden aangesproken, die deze dalit meisjes uit hun ‘beroep’ wil halen. Zij worden bijgestaan door Focus on Education. U kunt ons ook helpen: doneer waar je zonder kunt deze maand, op 1267.61.930 of klik op deze link.

Ik hoop dat ik de route door India voort mag zetten, vanuit het zuiden richting de meisjes in het noorden van dit uitgestrekte land. Ik hoop meer dan de 4000 kilometer naar hen te kunnen gaan fietsen. Omdat ik het kan, terwijl zij slechts één wens hebben: de deur van dit stinkende hoofdstuk voor altijd te sluiten…