Fietsster

70 kilometer in 4 uur en 27 minuten, gemiddelde snelheid: 15.6 kilometer per uur (dit voorspelt niet veel goeds…)

Zes weken voor vertrek. De spanning neemt toe, zaken die geregeld moeten worden ook. Raar eigenlijk, de datum naderend en meer zaken die geregeld, afgehandeld en ondernomen moeten worden dienen zich aan. Ik spaar alle dingen die ik moet doen op tot ik een dag vrij heb waarop ik me aan moét kleden, op moét maken en de deur uit moét. Op mijn vrije dag ben ik het liefste thuis in Chinese legging en kleding vol verfspatten waar ik de tijd kan verliezen in mijn schilderij, dat ik waarschijnlijk Manakahmangabuj ga noemen, of Mangamanakahbuj. Een naam voor mijn schilderij, ook dat moét ik nog verzinnen.  Mijn dromen verraden waar ik aan toe ben, hoewel dat niet meteen duidelijk is want ik moet een dromenboek erbij halen om mijn wat bizarre droom uitgelegd te zien. De droom neemt me mee een diep, dicht bos in dat weelderig groen en dicht begroeid is met prachtige oude bomen. Ik heb een rugzak meegenomen met alleen de nodige spullen en voel me ontlast. Meteen wanneer ik het bos betreedt zie ik een ronde uil dik in zijn zachte veertjes gehuld een kuil uitwoelen met zijn vleugeltjes, die omhoog fladdert als ik hem voorbij ben. Even verderop zit er weer een zelfde soort uil in een zelfde soort kuil zich knus in te woelen, tot ik voorbij ben en dan fladdert ook hij boven me uit. Ik ben erg verbaasd over een uil, laat staan twee uilen. Dan dient een derde uil zich aan, precies aan dezelfde kant van het bospad en ook deze uil fladdert boven me uit wanneer ik hem passeer. Je snapt dat mijn verbazing aanzwelt, net bekomen van dit trio uilen, wanneer ik daar in dit overdadige bos een Indiase heilige man in kleermakerszit zie zitten, zijn oranje gewaad en torenhoge rastalokken sieren hem, zijn hand gewuif wenkt mij. Nu ben ik wel bekend met Indiase heilige mannen en hun handgewuif, ik ga dus niet naar hem toe. Dat is een fout van me, ik had beter wel kunnen gaan want de droom stopt nu abrupt. En dat is jammer want het is net zo’n leuke droom.

Bos staat symbool voor het geheimzinnige, dat ons ik van het ene in het andere avontuur doet terecht komen. Voor oudere mensen is de weg door het bos een zoektocht naar verloren waarden. Voor jonge mensen is het een weg in de jungle van het leven, een weg die tot succes kan leiden, mits er geen woeste monsters, wilde beesten of andere obstakels de weg blokkeren en het vooruitkomen belemmeren.

Uil is een nachtdier dat slechts vaag uit de duisternis opduikt. Dit kan het al te instinctieve in ons symboliseren, dat ons de rust ontneemt. Maar het kan ook de rust, de psychische evenwichtigheid zijn, waarnaar we ten behoeve van ons ik in een wereld vol duistere vijandigheid naar op zoek zijn.

Als we dan kijken naar de stand van de maan zien we dat deze in ram staat wat zoveel betekend als dat dit een goede tijd is voor nieuwe initiatieven, spontaniteit, moed, jezelf voorop zetten en actie ondernemen. Dit vuurteken geeft fysieke kracht en een nieuwe start.

Dit moet Pasta Media Productions ook gedacht hebben toen Eva mij belde en met me af wilde spreken op een tijdstip dat ik wat vroeg vond voor mijn vrije dag. Ik werk immers als kledingverkoopster wat onbewust acteerkwaliteiten, aanpassings- en inlevingsvermogen, het weerstaan van koude en daarmee energie vergt. Dankzij het TV interview de week ervoor zijn mijn zenuwen wat afgebrokkeld en fiets ik nu zonder nervositeit om wat komen gaat richting Lage Zwaluwe. Hoewel mijn richtingsgevoel het afgelopen jaar sterk verbeterd is fiets ik toch verkeerd en peddel ik met een omweg door Made via Hoge Zwaluwe naar Drimmelen. Misschien toch wat zenuwen? Mijn fiets voelt zalig stug, sterk en robuust aan, hij rolt vol souplesse over de ongelijk liggende steentjes (hoewel dit niet in verhouding zal staan met het wegdek van een gemiddeld Afrikaans fietspad) en ik hoor geen gerammel in de voortassen waar toch een hele keukenuitzet in is samengesteld. De nieuwe spiegel op mijn linkerhandvat doet niet vermoeden dat het om een hoogbejaarde vrouw gaat, maar om een komende wereldreizigster, een fietsster in den beginne. Al snel kom ik tot de conclusie dat mijn tweedelige laag thermo onderkleding iets te enthousiast is voor de tijd van het jaar, toch zal ik deze tot het warme middag uur moeten blijven dragen, weer een moetje dus. Maar een fijn moeten, want ik ben hoofdrolspeelster in een nieuwe, nog te bedenken, film van Pasta Media Productions! En wat ik in mijn onwetendheid natuurlijk niet wist is dat ik in een film met verschillende takes niet mijn jas op de ene shot uit kan laten en op de andere weer aan doe. Dus zo fiets ik in mijn Icebreaker thermohemd en thermo long-sleeve en Nepalese fleece jas met een temperatuur van bijna 20 graden diverse keren heen en weer over de Beverdam, zwetend als een otter.

Eva en Edwin hebben samen een productie bedrijf dat gedachten en ideeën omzet in beelden en toen wij elkaar ontmoette op de ‘Meet & Match’, waar ik samen met Marijke, Jacques en zoon Jeroen van de stichting Focus on Education was om een match te vinden die ons wellicht zou kunnen helpen een sponsoractie te bedenken van de fietstocht die ik ga maken, voelden we meteen een klik. Deze dag ontdek ik dat Eva en ik op precies dezelfde school hebben gezeten in Antwerpen, de tegels uit hun huis zijn ongeveer van dezelfde makelij als waar ik toen woonde en zij hebben een wereldkaart aan de muur hangen met speldenprikken waar ze geweest zijn. Naar mijn gevoel vormen we een goed film team, maar het blijft een beetje raar om te doen alsof ik ze niet zie wanneer ik voorbij kom rijden op Shanti, mijn fiets, en zij aan de zijkant van de weg staan te filmen, compleet uitgerust met professionele filmapparatuur. Toch is mij dit ook weer niet geheel vreemd want in landen als Pakistan werd ik af en toe ook gefilmd, en in Iran kreeg ik weleens een baby’tje in mijn handen geduwd om daarna met de hele familie gefotografeerd te worden, eveneens als de snelle kiekjes van hitsige Indiase jongens die ineens bedenken mijn minnaar te zijn. Toch moet ik aan dit nieuwe filmfenomeen wennen, praten kan niet en lachen naar niets is ook wat onnozel. Mijn fiets word omgetoverd tot een doe-het-zelf filmfestival en de minicamera in allerlei standen tot me gericht, voorbij komende fietsers hun wenkbrauwen fronsend. Ik vind het wel leuk! Ik had nooit kunnen denken dat ik een hoofdrol zou krijgen in een commercial voor Focus on Education.

Het gevoel dat de fiets me geeft is er een van totale zekerheid of juist het ontbreken daarvan, vrijheid hebbend, maar met de vastigheid van je eigen vervoersmiddel, van regels ontbonden zijn hoewel met sterke landgrenzen te maken gaan krijgen, een nieuw avontuur tegemoet tredend zonder angst, al doen sommige er van alles aan om dat te ontwrichten. Het gevoel dat ik krijg bij een driftig gravende Jack Russell die zichzelf bijna onzichtbaar heeft ingraven, of het tjilpende geluid van tientallen vogeltjes in de bomen, de vergezichten van onze Hollandse polders, de koeien die weer buiten in het groene gras mogen liggen, hun knoestige knieën onelegant voor hun stijve lijf gestrekt, de rustig stromende Biesboswaters, de verstaanbaarheid van voorbijgangers, de geur van een aangespoeld visje, gladde fietspaden, razende auto’s en vrachtwagens op de snelweg. Het gevoel dat ik als kind op vakantie al had zet hevig op…

Met meer vertrouwen en minder zenuwachtigheid maak ik mijn opkomst in de plaatselijke annex landelijke supermarktketen van Nederland. Edwin doet zoals alleen een door de wol geverfde cameraman doet en filmt mij gewoon schaamteloos in een openbaar gebouw en zo is onze tweede filmdag is een feit. Edwin wil iets uitbeelden wat ik verwoord heb in een verhaal op mijn weblog. Het gaat om de verwondering van het enorme aanbod in de supermarkt. Wanneer Edwin en ik naar een plekje togen dat Terheijdens juweeltje genoemd mag worden, raken we allebei in ons element. Edwin neemt een zo laag mogelijk standpunt in met zijn camera en ik fiets er net zo lang omheen als nodig is.

Ik denk wel dat Pasta mijn gevoel kan uitbeelden!

Succes Edwin en Eva.

Dank jullie wel…