Boudoir-scène deel 1: ‘Bijna in Bed met Pasta’

De dag begon met diarree. De nacht die eraan vooraf ging kwam ik niet makkelijk in slaap terwijl ik wel moe was en hoewel ik die middag een kort dutje had gedaan, was ik daardoor niet klaarwakker.

Sterker nog, ik was heel de dag al slaperig, suf en lusteloos, terwijl ik de nacht ervoor goed en precies genoeg geslapen had. Ook was ik misselijk die dag. Wanneer ik om 11 uur naar bed ga lig ik tot half 1 te malen over welke camera ik aan moet gaan schaffen. Ook werd ik door een aap aangevallen en nam hij vele hapjes uit mijn rug, dit lijkt wel erg op een hallucinerende ervaring. Een soort van angstgedachte voor als ik in de jungle ben straks, en me niet kan verweren tegen de wilde dieren daar.

Die dag, waar ik dus misselijk ben, een druk op mijn hoofd voel, waar mijn oren lijken te suizen en ik ontzettend lusteloos van mijn schilderij naar een te naaien patroon switch, niet wetend wat ik nu eigenlijk wil, ontdek ik ook dat mijn hart harder klopt dan anders. Zijn dit hartkloppingen? Of komt het omdat ik me te veel focus op mijn schilderij dat af moet komen. Misschien komt die misselijkheid wel door de halve choco paashaas die ik op heb, net voor het middageten. En misschien ben ik wel lusteloos omdat het regent. Diarree kan komen van de ayurvedische mengseltjes uit het Deepak Chopra kookboek, slapeloosheid van de spanning voor de volgende dag. Pasta Media Productions komt me weer filmen, nu op locatie in mijn zolderboudoir.

Of al deze klachten komen door de Lariam die ik aan het testen ben! Dat lijkt me waarschijnlijker. Ik eet immers wel vaker puur ayurvedisch, het regent ook regelmatig in Nederland en van filmen en interviews hoef ik ondertussen ook niet zenuwachtig meer te zijn. Ik word er steeds beter in. Toch?

Ik ben voor de tweede serie vaccinaties -vier in totaal- naar de GGD geweest en krijg daar ook een malaria lezing. Het meisje van de GGD met haar prachtige dikke wenkbrauwen en rossige blosjes op de wangen raadt me geërgerd aan wél malariamiddelen te slikken want anders ga ik dood. Ze haalt haar collega erbij die met een dikke frons tussen de wenkbrauwen zegt dat ik dood kan gaan van malaria. Ze belt de dokter in het gebouw en die zegt natuurlijk hetzelfde. Ik ga dood! Ik wil nog lang niet dood! Ik ga dan misschien door de Sahara fietsen, maar ik wil zeker niet dood! Ik opper nog allerlei moedige uitingen over de Afrikaanse bevolking, zoals ‘zij slikken toch ook niet elke week een pil van een euro,’ en ‘er zijn vast ziekenhuizen in Afrika die een kuur tegen malaria hebben,’ en ‘ik hoef toch niet meteen dood te gaan,’ en ‘ik kan niet alle gevaren uitsluiten als ik fietsend door Afrika trek.’ Het jonge meisje met de prachtige glanzende ogen kijkt naar me of ik niet goed weet wat ik ga doen. Ze heeft haar Uggs vandaag niet aan, is waar ik aan denk. Waarschijnlijk is het haar compleet geslaagde uitdrukking die me zorgen baart en ik zeg: ‘Oké, ik test ze wel eerst…’

Dan glijdt ze behendig en snel en pijnloos twee vaccinaties in mijn dunne armpjes en getuigt ze haar dankbaarheid voor het opgeven van mijn koppigheid: ‘Het is écht heel, heel verstandig van je.’

Ik ben nog niet de Sahara door getrokken met de fiets of ik bezwijk nu al bijna aan al de complicaties die een Lariam pil met zich meebrengt. Niet vreemd wanneer je bedenkt dat een volwassen man van gemiddeld 94 kilo dezelfde pil slikt als ik met maar de helft aan gewicht. Ik lijd dus aan een overdosis. Hartkloppingen, oorsuizen, diarree, slapeloosheid, vermoeidheid, lusteloos, hoofdpijn en half-hallucinaties zijn geen goede voorbereiding op een intieme video met mij als hoofdpersoon voor Focus on Education. Zenuwachtigheid wordt niet vermeld als een bijverschijnsel van Lariam, maar ik ben het wel.

Dat komt, denk ik, omdat ik nu geïnterviewd ga worden. Het zal geen echt standaard interview zijn zoals ik in Zuid India mocht doen bij bejaarde vrouwen, maar ik zal toch vragen gaan moeten beantwoorden. Ik vind het moeilijk om me in woorden uit te drukken. Beter ben ik in het geschreven woord. Dan kan ik langer nadenken welk woord ik ga gebruiken. In gesproken taal is het moeilijker om in simpele woorden iets duidelijk te maken zonder dat het cliché klinkt. Het word bij mij toch al gauw beredenerend zonder dat er een touw aan vast te knopen is. ‘Try not to be intellectual and be not over confident,’ zei de astroloog in Amma’s ashram toen ik in Zuid India was. Dat zei hij in een volzin waar ook het woord nervous in voor kwam. En omdat hij nog veel meer zei dat zijn kennis over de sterren en standen van de maan bevestigde, kon ik onmogelijk beledigd zijn. De man sloeg de spijker precies op zijn kop: in mijn studententijd kwam ik vaak arrogant over, maar dat kwam voort uit verlegenheid. En in diezelfde studententijd kwam mijn intellect tot volle bloei wanneer we space-pannenkoeken op hadden. Oneindig diepzinnige vraagstukken analyseerde ik tot de kern.

Jammer alleen dat ik nooit verder kwam dan de eerste zin en die bleef ik herhalen tot ik uitgeput, inzichtelijk tevreden maar wel een beetje gefrustreerd in slaap viel, met een mond vol M&M’s, en een slotzin dat ik het allemaal wel begreep maar het alleen niet uit kon leggen. Snap je?

Dus: Try not to be too intellectual. Zelfs de heftige synthetische Lariam komt niet veel verder dan de natuurlijke kif uit Marokko. Ik vertrouw erop dat Edwin en Eva met hun enthousiasme, hun professionaliteit, hun enorm indrukwekkend materieel -een camera met lens waar ik verlekkerd naar blijf kijken- en hun fijnheid aan karakter mij als hoofdpersoon in deze wat boudoirachtige scène goed over laten komen!

Opnieuw bedankt Eva en Edwin van Pasta Media Productions.

Achter de schermen: nichtje Jasmay van 5 komt binnen en stormt meteen naar de boudoir-scène, want ze wilt ook op televisie. Als een geoefende Marlène gaat ze in de houding zitten en houdt haar handje op precies dezelfde manier onder haar kin zoals ik heel wat meisjes in Yemen ook zag doen, of de jonge monnikjes in Myanmar. Zonder zenuwen voor de camera’s die zich op haar richten, zo ga ik straks de Sahara tegemoet. Zonder Lariam!