Dag 7 van de Sahara

Dag 7 is een rustdag: tankstation naar tankstation

30 kilometer in 1 uur en 30 minuten

Gemiddelde snelheid 20 km per uur

Maximale snelheid 36 km per uur

Totale klim 58 meter

Na een nacht goed geslapen te hebben, pas nadat ik na een uur draaien naar een ander bed verhuis, word ik wakker met een lichaam dat veel beter aanvoelt. ’s Nachts voelde mijn lichaam aan precies zoals de stand van zaken is: meer activiteit dan rust krijgend, het voelde overal pijnlijk aan. Steve, mijn fietsmaatje, en ik besluiten wat we zullen gaan doen deze dag, aangezien de ontsteking tussen mijn benen (het zadel gebied) zich heeft uitgebreid. De afstand naar Dakhla is iets van 200 kilometer die we kunnen verkorten als we nu 30 kilometer naar het volgende tankstation fietsen.

We hebben twee aanwijzingen dat er 30 kilometer verder een ander tankstation is en we vragen het na aan de politie agent die buiten zit te zitten. Uiteraard is dat onze escort voor vandaag, en we zijn er aan gewend geraakt. Hij zegt dat er inderdaad een tankstation is met een kamer om te slapen. We besluiten daar heen te gaan zodat ik rust kan nemen om de ontsteking tot bedaren te brengen. En zo hebben we een stevige anderhalve uur tocht door een prachtig landschap met lage canyons en verre zeezichten met steile kliffen. Ik als achterligger op de hielen gevolgd door onze escort in een roestige Renault die een beetje verbaasd is dat we bij het volgende tankstation al stoppen.

De meeste mensen behandelen de dieren goed, deze man aait het baby poesje dat aan zijn djellaba krabt…

Helaas, de tagines hier hebben allemaal vlees. Ik ben nochtans (nog) een vegetarier die vis eet.

De tankstation mannen zijn uiterst behulpzaam en een dag hier verblijven is een leuke afleiding, want hoe vaak blijf je nu een hele dag op een tankstation in de Sahara, waar alles naar vis ruikt en alles vettig is van vis en waar ik de was doe vermengd met visschubben. In ons privé kamertje probeer ik in een rustmodus te komen maar dat word bemoeilijkt door Steve die woest alle vliegen om zich heen probeert te vermorzelen. Ik vermoed dat Afrika heel irritant voor hem gaat worden. Dit kamertje heeft een mat met langs drie muren matrasjes en kussens, een tafel in het midden en duizenden vliegen.

Het tank station. Letterlijk toevluchts oorden, helemaal wanneer je van de escort niet in de open woestijn mag overnachten.

Ik zie niet alleen een Sahawari met zijn kudde kamelen voorbij trekken ‘he’s Sahawari, not Moroccan,’ zegt de man van het tankstation, ik krijg ook veel meer mee van de Sahara door hier te zijn. Ons wordt gevraagd waar we heen fietsen, en vaak geven ze zelf het antwoord al ‘Senegal’, Mauritanië telt blijkbaar niet zo mee…

De woestijn rondom het tank station.