Dag 4 van de Sahara

Dag 4: Tarfaya naar Laâyoune

119.7 kilometer in 5 uur en 40 minuten

Gemiddelde snelheid 20 km per uur

Maximale snelheid 38.5 km per uur (zonder heuvels!)

Steve staat op met een enorm ochtendhumeur. Dat is vooral mijn schuld want hij heeft slecht geslapen. We slapen na lange tijd weer in één bed, iets dat me enorm tegenstaat, omdat het hotel geen kamer met twee aparte bedden heeft. De kamer stinkt, namelijk naar ‘mijn shit’! Het eerste dat ik die ochtend hoor is dat ik mijn wc-papier hier door moet spoelen ‘the sewer cán handle that’. Ik gebruik wc-papier omdat ik langs beide zijden van mijn kruis ingetaped ben vanwege de ontstekingen daar en gewend om papier niet door te spoelen maar in een vuilnisbak -of wat daar voor doorgaat- te gooien. Aan het ontbijt slaat hij weer ruw alle vliegen van zich af, zegt niets behalve de gezichtsuitdrukkingen waarop het staat. We starten een uur later dan gewoonlijk, het is 10 uur wanneer we in de lichte regen langs het politiebureau rijden, waar ze beloofd hebben niemand achter ons aan te sturen.

Omdat onze communicatie verdacht afwezig is en mijn diepe binnenste gevoel genegeerd wordt door een gebrek aan rust en alleen zijn, vertrek ik zonder echt nagedacht te hebben. De gedachten en gebeurtenissen van de dag ervoor zijn niet geanalyseerd, onverteerd gebleven. En dit gebeurd dus op de fiets, fietsende naar de volgende stad. Maar na 13 kilometer alleen gefietst te hebben ben ik zodanig opgefokt: na wat we de dag ervoor hebben meegemaakt vind ik dit zeer onverantwoord van Steve. Wanneer hij zowaar ergens stil staat en ik hem mijn woorden kan laten horen, hoort hij ze goed. En Steve reageert er gepast op: ‘Jij was gisteren zo enorm langzaam,’ ‘nietes,’ onderbreek ik hem ‘het was mijn record!’, en Steve vervolgd ‘het was vreselijk voor mij om je bij te moeten houden.’ Iets dat hij nu blijkbaar niet van plan is. We krijgen ruzie. De 10 kilo zware dry-bag die hij voor me draagt vraag ik nu terug, en die geeft hij me meteen. ‘Shit,’ denk ik. Een laatste streek die ik kan leveren om hem bij me te houden mislukt, hij geeft me de 1000 dirham terug die ik de dag ervoor gewisseld heb voor zijn dollars. ‘Hadden wij niet juist afgesproken samen dor de Sahara te fietsen? En waarom? Not for fun, but for security! En nu laat jij me midden in de Sahara alléén?! Lekker betrouwbaar ben jij zeg!!

Daar staan we, midden in de Sahara, de vuilnisvelden van Tarfaya voorbij, in de regen. Geen van ons beide aanstalten makend om werkelijk verder te fietsen. Steve zegt me niet alleen te laten, op me te wachten zo nu en dan, en vervolgd ‘but first let me make a little side track.’ Er staat een bordeaux rode Mercedes iets verderop stil, op de afslag in de woestijn van Tarfaya naar Tan Tan of Laâyoune. Het is iemand die ons volgt, of zijn we nu heel paranoia? Wanneer Steve erheen rijdt, rijdt de Mercedes ook weg. En wanneer Steve terug komt zeg ik: ‘Ik ga terug, we worden alweer gevolgd!’ ‘Ik ga met je mee,’ antwoord Steve. Terug fietsend naar Tarfaya hebben we de wind mee, de rest van de route voor het eerst een flinke zijwind die me soms van voor ramt en pas op het einde hebben we de wind weer mee, een zaligheid.

Weldra volgt de bordeauxrode Mercedes ons en wij wachten hem op vanachter een muurtje en wanneer hij aan komt rijden, schiet ik de weg op, noteer ik zijn kenteken en vraag ik of hij politie man is. Zijn gezicht is open, vriendelijk en hij heeft zelfs zachte uitdrukking. Zijn antwoord is ‘nee’, en daar komt Steve weer aan met een agressieve uiting van ‘you are following us.’

Bij het politie bureau aangekomen doet Steve het woord, ik vind dat hij het maar eens moet doen, hij is de man, dit is wat wordt verwacht van hem. Ik ben de vrouw en hoor op de achtergrond, hoewel ik meestal degen ben die het woord doet, in mijn zeer beperkte Frans. Weer krijgen we te horen dat dit het kenteken van een politie is, dat het voor onze veiligheid is. We laten de officier erbij komen want met deze politie agenten komen we niet veel verder. Onze bezorgdheid verdwijnt er niet mee. De officier komt in zijn dienstauto aangereden en blijkt een jongeman te zijn. Hij is verre van onaantrekkelijk en heeft ook al zo’n zachte, vriendelijke, open uitstraling. Misschien is dat een eis om politie te kunnen zijn, want een training in volgtechniek krijgen ze blijkbaar niet. De officier spreekt iets meer Engels en legt uit dat dit écht voor ónze veiligheid is. Deze man is politie en het is vandaag zijn taak om achter ons te rijden, om op ons te letten. Hij patrouilleert op deze weg, net als ‘De man die politie zegt te zijn’ dat gisteren deed. De wegen zijn lang en het verkeer rijdt hard, er is niet altijd telefonisch bereik en daarom rijden deze mannen op de weg om eventuele hulp door te geven aan het politiebureau. Wat me er opeens aan herinnert… ik ben vergeten een SIM-card aan te schaffen voor de Sahara.

De jongen van de dag ervoor, ‘De man die politie zegt te zijn’ verschijnt plots in het groepje agenten, hij is gekleed in een prachtig stijf groen uniform en onder zijn makkers is hij niet zenuwachtig, hij trilt niet eens en hij praat voor twee: ‘Heeee, you are the people from yesterday. I remember you! I was with you áll day. I gave you fréé security. Personal protection, no pay!’ Ik zeg dat wij dat zo niet ervaren hebben. Zonder uniform en Kalasjnikov valt er niet veel te beschermen. ‘Krijgen jullie geen training in dit soort zaken,’ vraag ik de officier. Hij moet besmuikt lachen om mijn vraag en zegt wel training te krijgen. Nu is iemand volgen in de Sahara die op de fiets is lastig, maar laat het ons tenminste weten zodat we niet bang hoeven te zijn. Zeg gewoon dat je ons vandaag gaat volgen. De Mercedes man zat deze ochtend al op ons hotelterras, terwijl de dag ervoor gezegd was dat niemand ons vandaag zou volgen.

De officier laat de Mercedes man komen, om ons gerust te stellen, denk ik. En wanneer hij komt herken ik hem, en ben ik gerust gesteld. Zijn uitdrukking vol schaamte en hij gebaard  oprecht excuses. We spreken af met de officier dat we geen security willen want als hij zegt dat zijn land veilig is, iets dat ik ook zo ervaar, dan hebben we geen volgauto nodig. Ik bedank hem voor zijn persoonlijke telefoonnummer, geen Marokkaanse SIM-kaart hebbend en we vertrekken met een laatste geruststelling ‘please, don’t worry, it is safe, you can go now, no problem.’ We bespreken de kwestie kamperen niet want we weten ondertussen dat dat één van de reden is dat we volgauto’s krijgen. Kamperen in de hammada is not done.

Het is 12 uur eer we aan de Laâyoune stretch beginnen en het regent hard. Ik ben al gauw door en door nat en heb de wind tegen en ook nog eens 100 kilometer te gaan. Ik zie het een tijdje nogal negatief in en wil het liefste terug fietsen, maar Steve is zo ver voor me uit dat ik hem volg om hem tenminste te laten weten dat ik terug zou gaan, hij is nu die oranje pee die het ezeltje volgt om vooruit te gaan. Ik bedenk, en daar is genoeg ruimte voor in de nu natte woestijn, dat het niet aan de regen ligt. Het ligt ook niet aan de route, ik vind het waanzinnig om door deze onbegaanbare natuur te kunnen fietsen, eindeloze vlakten en ellenlange wegen. Het ligt gedeeltelijk aan Steve, en gedeeltelijk aan de veiligheid, die ik plots ben gaan betwijfelen met al die volgauto’s waarvan de bestuurders ontkennen dat ze politie zijn. En dan komt er een truck aan gereden, van voor en ook een van achter. Ik hoor ze toeteren, kijk in mijn spiegel, zie dat geen van de twee trucks uit kan wijken. Twee trucks met opleggers. Dan gaat alles heel snel, en tegelijkertijd lijken de seconden lange minuten te zijn. Ik moet de zachte, modderige berm in. En omdat deze een stukje lager ligt sta ik meteen stil, maar kan de fiets gelukkig tussen mijn benen houden zodat deze niet in de modder valt. De oplegger zwabbert heen en weer, de cabine zwenkt naar links en hij remt. En hij checkt of ik nog staande ben, levende ben. Rijdt dan door. Ik tril en voel de doodangst weer. Dit was op het nippertje en ik had zowaar de volgauto bijna nodig gehad, net nu we hem afgewezen hebben. Ik blijf even staan om bij te komen, geen Steve in zicht. Ik kalmeer en omdat ik enorme trek heb begin ik maar zo vast aan de zware rol Digestive koekjes. Ondertussen bedenkend wat ik moet doen: zal ik toch maar beter niet terug gaan? Maar waarom? Om de regen? Nee, ik fiets graag in de regen. Terug gaan is geen vooruitgang en regen geen reden. Ik wil vooruit! En besluit tenminste naar Laâyoune te gaan.

Langzaam verander ik mijn denken en krijg weer plezier en voldoening. Ik blijf weliswaar ontevreden met Steve zijn humeur maar tenminste stopt hij heel regelmatig om me als een razende in te halen en voor me uit te gaan. Ik ga van negativisme naar optimisme en vind de regen heel bijzonder. De hele Sahara is nat en vol plassen en vettige plantjes zuigen zo hard als zij kunnen, verschijnen in vier kleuren naast elkaar. De route is nu een stuk verwijderd van de kust zodat de vissershutjes ingeruild worden voor kamelententen, de visverkoop voor kamelenmelk. Kamelenskeletten liggen langs de weg en samen met de kapot gescheurde autobanden verbrandt. Ik zie nog steeds geiten dus hun hoeders moeten hier ook ergens zijn. Verder wat opgezwollen schapenlichamen en soms een kat of hond langs de route, aangereden of verzwakt en gestorven.

Er zijn twee dorpjes op de route, Tah en Daoura, zonder hotels, en hier gaan we de Westelijke Sahara in. Vanaf nu zijn de mensen geen Marokkaan meer maar een Westelijke Sahawari. De truckers hebben totaal geen ervaring met rijden in de regen dus ik blijf extra oplettend. Telkens wanneer een vrachtwagen me voorbij raast word ik meegezogen, en een spetterwaas aan regen kletst tegen me aan, duwt me naar de kant, eerst zijn kant, dan de andere. Dit is de reden waarom de politie volgauto’s inzet: om ongelukken te traceren en hulp te bieden. Ondertussen trek ik mijn drijfnatte T-shirt uit en doe ik een regenjas aan, met niets eronder, ik doe de drukknopen dicht en de rits open zodat er genoeg wind in kan komen om me af te koelen, om me de dag erna een fikse verkoudheid te bezorgen. Vele bandensporen staan in de zacht modderige berm gegrafeerd, wat indiceert dat de trucks niet omkantel zijn, dat ze geluk gehad hebben, net als ik. Het zand van de Sahara is nu zacht en ik zak er in weg, maar oh… wat is de grond blij, na twee jaar geen regen gevoeld te hebben. Ze zuigt gulzig alles op, net als Steve zijn humeur opgeslokt wordt door tijd en ruimte.

Rond 7 uur komen we Laâyoune binnen, na een checkpost voldaan te hebben met onze informatie. Deze stad heeft een prachtige setting, liggend tussen woestijnbanken en rijk aan een rivier zodat het een groene oase kan zijn. De rivier kleurt zalm dat goed matched met de stenen en favoriete verfkleur van de stad. Na de dip van de rivier is het even optrekken met water dat hard naar beneden stroomt en omdat het nog altijd regent nemen we het eerste het beste hotel dat we zien. Voor minder dan €3 per persoon hebben we een kamer, een oud, muf hok dat lekt en al gauw klam aanvoelt door al onze stinkende, natte kleding. We blijven hier een dag, mijn ontsteking gedijt goed bij rust. Er is een grote militaire aanwezigheid die in de aanhoudende regen rond rijden in Hummers. We vinden met moeite fatsoenlijk eten, maar wel een pot amandelpasta met honing en de populaire argan olie. Het is een dure aanschaf, maar voor €8 heb ik een pot heerlijkheid, zo ontdek ik later in Mauritanië…