Dag 5 van de Sahara

Dag 5: Laâyoune naar Boujdour

193. 6 kilometer in 10 uur en 7 minuten

Gemiddelde snelheid 19 km per uur

Totale klim 142 meter

Vanuit Laâyoune gaan de kilometers erg snel. Ik heb mijn teller nooit meer op de afstand staan maar op de tijd en als ik dan kijk zijn er soms al 60 kilometer langs me heen gegaan. De woestijn en zijn zandheuvels vlak na Laâyoune is door zijn natheid surrealistisch van kleur, net een schilderij.

We hebben we vier checkpoints, twee ervan bij het verlaten van de stad en het binnenkomen van El Marsa, een havengebied, een ommuurd woongebied waar ik het nog nooit zo vuil heb gezien! Wanneer ik een klein meisje aan de hand van haar moeder zie lopen bedenk ik ‘hoe anders ziet haar toekomst er uit dan een goede man vinden en haar leven door brengen in dit smerige dorp?’ Terwijl haar moeder misschien denkt ‘waarom moet zo’n vrouw dit land niet het hare rond fietsen?’ Steve en ik kopen hier groenten omdat we hopen te kunnen kamperen in de woestijn. Steve zoekt verder steevast een fles Sprite of Schweppes citron en ik besluit ook eens een gekoelde drank te kopen. Het wordt karnemelk en zelden smaakte dit me zo weldadig.

De route is bezaaid met vlinders, ze fladderen om me heen en wanneer we langs poelen water komen hoor ik kikkers. Ik denk dat regen voor dit extra leven heeft gezorgd. Ook zie ik geregeld een egel op de weg, platgereden, maar er zijn dus ook egels in de woestijn. De grond naast ons is zacht, okerkleurig en heel modderig. Verder ziend is het onbegrensd, onomheind, niet bepaald door menselijk gedrag. De grootsheid van de natuur, de ruimte en de stilte zijn overweldigend en dit is de reden dat ik fietsen op een goede teerweg in de woestijn, in de Sahara, geweldig vind. Ik wist het wel. Mijn zus Charlotte had me eens gevraagd ‘lijkt het je niet saai om te fietsen waar niets is?’ en ik wist dat ik dit niet saai zou vinden maar juist prachtig. De menselijke nietsheid is ultiem. Het ontbreken van zichtbaar toegeëigende grond en er toch goed kunnen reizen is een rijk gevoel.

Het dorp Lemsid dat tussen Laâyoune en Boujdour ligt is enkel een tankstation en ervan uitgaande dat we hier niet kunnen overnachten fietsen we verder, maar niet na een pot thee gedronken te hebben. Een Mercedes stopt, een vrouw stapt uit, ze draagt een dikke synthetische nep bont poncho over haar pyjama, waarover ze een meterlange wikkeldoek heeft gedrapeerd. Dit is een soort van sari of soort chador die de vrouwen over hun kleding wikkelen. En de vrouwenkleding blijkt vaak een pyjama te zijn, inclusief beertjesdessin. Ik bekijk haar met interesse, ze heeft het vast koud. Steve zegt dat ik niet zo moet kijken, dus wanneer er een man in zijn indrukwekkend blauwe, wijde Saharatuniek uit een andere Mercedes stapt, bekijk ik hem nóg aandachtiger. Ik kijk graag naar de lokale bevolking zonder ze aan te staren of uitdagend te beloeren.

We hebben nu al 110 kilometer gefietst en hebben nu dan nog eens 78 kilometer voor de boeg. Geen optimistisch vooruitzicht omdat het al na 5 uur is! Ook ontdek ik al gauw dat we weer gevolgd worden door een grijze auto die alsmaar achter ons blijft en heel langzaam rijdt. We besluiten te keren, even in tegenwind te fietsen en hem aan te spreken. Hij lijkt niet meteen te weten hoe met deze situatie om te gaan maar bekent al gauw politie te zijn en laat een politie badge zien, eentje die je overal kan kopen. We vinden het oké en fietsen verder met hem achter ons.

De Sahara is niet totaal zonder woningen; kleine hutjes, tenten of opgestapelde stenen vormen woningen en deze zijn meestal gesitueerd tegen een omheining van een zendmast. De vissers hebben zo ook hun eigen tenten of hutjes. Ik vraag me telkens af wat voor soort man het is, eentje die de rust en stilte van de Sahara ook zo aangenaam vindt, eentje die geen vrouw in zijn leven nodig vindt, eentje die een soort herder is. Alleen en tevreden is.

Dan, wanneer het later wordt, zakt ook de zon waarmee we minder licht toegeschenen krijgen en terwijl dit alles minder wordt, stijgt de sfeer. Als compensatie voor de vele kilometers geeft de lucht een wolkenpatroon weg waarvoor ik niet anders kan dan stoppen en verliefd zuchtend naar staren. De wolken maken kleine schaapjes trippelend op gelijke afstand van elkaar, degraderend aan kleuren, een spektakel aan dramatiek. De volgauto krijgt er vast genoeg van om twee fietsers te volgen, ik echter krijg instant energie van fietsen in de avond. Ik prijs de Marokkaanse overheid; we mogen dan wel niet kamperen in de Sahara, we zijn wel in de mogelijkheid te kunnen fietsen in het donker en terwijl de oranje zon weerspiegeld wordt in de poelen water om me heen, valt dauw op mijn stuur en spiegeltje, kikkers roepen en mijn banden maken een heerlijk knisperend geluid wanneer de Gnawa muziek van Ganga Fusion niet speelt. Hun lied Moussaoui heeft zoveel kracht en sfeer dat de hele setting ongelofelijk sprookjesachtig wordt, zelfs wanneer Steve klaagt dat ik zo langzaam fiets.

Onze fietslichtjes en hoofdlampjes bespelen de weg, we passeren vier controle posten, waar de politie agenten bezorgd zijn en ons vragen of we in staat zijn om Boujdour te halen in het donker. Ze bieden aan dat we ons kamp opslaan achter hun post, vragen of we nog genoeg eten en drinken hebben. We vertellen dat we veilig zijn omdat we een volgauto achter ons hebben en het nog maar 40 kilometer is. Steve stelt voor om hier te slapen maar ik peddel liever voort dan nu nog mijn tent op te moeten zetten.

Wanneer we dan 15 kilometer voor Boujdour zijn, doen de lichtjes van de stad me denken aan de lichtzee van Las Vegas, en er aankomen duurt opeens ontzettend lang. Bij binnenkomst moet ik glimlachen, hoewel ik erg moe ben en de ontsteking tussen mijn benen pijn doet, maar wat anders kan ik dan glimlachen wanneer de stad een binnenkomstboog heeft met grote kitsch pauwen. Tan Tan had steigerende paarden bij binnenkomst en een ander dorp had vissen en kamelen in hun welkomstboog verwerkt.