Van Conquista del Guadiana naar Sevilla

De route door heet Extremadura vervolgd zich…

We vertrekken midden op de dag uit Trujilo, wanneer iedereen siësta houdt. We fietsen over een route die opnieuw wordt geasfalteerd en waarschijnlijk afgewerkt wordt wanneer er weer geld in de staatskas is. Het is stoffig en hobbelig. In de kale velden liggen zwarte en caramelkleurige koeien, even verderop een vlakte vol stieren, waarschijnlijk de arena beesten. Sommige kijken me aan alsof ze denken ‘hm, curieuze verschijning,’ en ze rijdt verder door droogte, hitte en dorheid. Bergen rijzen weer op in de verte en een vreemd geluid dichtbij. Ik check onder het hobbelige, geconcentreerde rijden mijn voorband en ondertussen loopt de achterband volledig plat.

Ik werp meteen de bagage eraf en vol in de zon ga ik aan de slag: fiets op zijn kop en band eraf. Steve assisteert me en helpt mee de band op pompen en binnen een half uur is de lekke band weer vol en hard.

De route gaat langs verborgen tienda’s die we met moeite kunnen vinden, vaak niet herkenbaar als winkeltje maar gewoon een deur met een gordijn ervoor. Langs hacienda’s met lange oprijlanen en omringt door granieten stukken steen om de koeien binnen te houden. Platgeslagen olievaten voor schuurdeuren en heel veel graffiti, Spanje is duidelijk een land waar graffiti een kunstvorm is, en dat is het hier ook echt. Mopeds snorren ons met moeite voorbij, Renaultjes claxonneren en de bestuurders roepen vanuit hun auto. We naderen Marokko al…

In Spanje zijn enorm veel ooievaars en ze nestelen zich soms met tientallen tegelijk op een dak. Op de route naar Almendrajelo zien we er weer vele, het is maar 30 kilometer verderop en dus een korte dag fietsen. We hebben een lunch samen gesprokkeld in een enorme mega Carrefour en die eten we onder een olijfboom, dus het kan niet zo zijn dat de gieren die boven ons cirkelen op zoek zijn naar eten. Volledig vegetarisch dat wij zijn. En zij niet.

In een grote groep zweven ze vooruit, azend naar dood. Ze gaan snel en ik stap van mijn fiets om ze beter te kunnen zien. Eentje komt verder naar beneden, alsof hij onze overdaad aan net ingekocht voedsel ruikt. De uitstekende rand aan veren van hun vleugels bekijkend vliegt er opeens een ooievaar doorheen. Galant, met zijn lange snavel. Heel mooi, maar ik heb absoluut geen behoefte om deze vogels te vaak boven me te zien!

Op naar Los Santos de Maimona: de ochtend in Almendrajelo ontwaken we in een hotel wegens het ontbreken van campings en bedekte natuur. Het hotel liet geen daglicht binnen en zo is onze ochtend weer zonder tijd, alles vervagend. Ontwakend tot de ontdekking komen dat het tevens check-out-time is. Nu deze activiteit erbij is gekomen kom ik ruimte en tijd en mogelijkheden ertoe tekort. Zelfs slaap moet ik inleveren. Niet vreemd dat het me ontbreekt aan energie, ook omdat ik teveel gegeten heb in dit parkje, ik kleef van het zweet na een nacht zonder airco en een ochtend zonder rust en douche: op naar Sevilla. Ik ben moe.

De natuur is niet inspirerend op dit stuk. Olijfbomen en druivenranken staan in donkerrode aarde op rustig golvende heuvels. Alleen onderbroken door betonnen dorpjes die enkel voor hun industrie lijken te leven. We stoppen voor een ijsje want we hebben een regel ingevoerd dat wanneer het boven de 40 graden is, we een Magnum nodig hebben. Elke dag eten we nu minstens één Magnum, tot ik er genoeg van krijg. Ik bevochtig mijn rug met water en de zachte wind ertegenaan koelt me eventjes af, muziek van Khaled geeft het geheel meer sfeer en zo zeil ik het volgende dorp binnen.

Aangekomen in dit dorp, ook maar 30 kilometer verderop, zijn we weer genoodzaakt in een hotel te slapen. Een ferme vrouw in een roze kokerrok zwaait naar mij en komt in een snelle tred naar ons toe gelopen: ‘Wat wil je? Een kamer met dubbel bed ‘matrimonia’ of twee enkele, wifi, airconditioning? Twenty for you, twenty for you,’ en ze wijst ons één voor één aan. De vrouw in roze kokerrok regelt dit hostel ferm en duidelijk, maar niet dwingend. En sinds we op zoek zijn naar een hotel en zij ons dit biedt, ook al kost dit telkens € 40, een enorme uitgave voor een budget reiziger, we hebben geen keus.

Om toch het gevoel te hebben alles uit dit hotel te halen wat erin zit, verplaats ik me na Steve zijn massages naar het terras van hotel ‘Rosa’. Ik ben al weken toe aan café con leche en nu kijk ik uit over een tot leven komend dorpje. Leven in zulke dorpjes is er alleen in de late avond en vroege ochtend, waar nu de zebrapadstrepen opnieuw geverfd worden terwijl een drietal politiemannen het sterk ontregelde verkeer in betere banen proberen te leiden. De mannen zijn duidelijk sportschoolfanaten en passen maar net in hun uniform, de mouwtjes strak spannend om de bovenarmen. Oude mannetjes met voorgevormde gleufhoeden van stijf riet zitten hier aan hun café noir, houten wandelstokken naast zich, even ontdaan van hun last. Later verschijnen vrouwen in gekleurde outfits en jeugd komt terug van het enige spektakel in hun dorp: het zwembad.

Fietsen is toch wel een soort half top sport. Het komt heel precies wat te eten, en wanneer, en ook nog eens volledig gehydrateerd te blijven. Waar ik thuis nog erover na dacht om een setje aquarelverf en penselen mee te nemen, kom ik nu niet eens toe aan lezen, meditatie of lichaamsoefeningen! Hoewel… op een flinke klim vlak voor Sevilla zie ik Steve van zijn fiets stappen om over de vangrail verder te gaan. Vanuit de verte zie ik hem in beweging in de speeltuin. Speeltuinen in Spanje zijn een aanmoediging voor televisie-lievend kroost dat uit begint te dijen: allerlei op sportschool geïnspireerde apparaten staan in de brandende zon op ze te wachten. En zo komen Steve en ik toch nog aan onze volledige work-out op een doordeweekse dag op weg naar Sevilla. We skiën, we wippen, we swingen de heupen volledig los op het heupswinger en we schommelen. De kindertijd in Spanje herlevend want ik schommel bijna over de kop, kan de behoefte om er op het hoogste punt vanaf te springen maar nét  onderdrukken.

Wanneer we alle apparaten getest hebben volgt de weg in een enorme slinger, ver en bochtig, redelijk steil omhoog. Ik bedenk waarom dat zo bochtig en zo slingerend moet, om me op te laten nemen door de natuur die hier weer mooier wordt. Minder losstaande gebouwtjes, fabrieken, golvende velden vol olijfbomen op gouden graanvelden, meer een geheel om van te genieten. Er rijdt weinig verkeer dus ik kan zigzaggend de hele weg in gebruik nemen en zo makkelijker omhoog komen. Naast ons raast het drukkere ‘route de la playa’, waar vele Nederlandse Marokkanen op rijden, busjes volgepropt met dochters achterin die niet al te blij kijken.

Monesterio is een varkensslachtcentrum, het ruikt naar zoute bouten en hoewel ik erg weinig varkens zie, is de hele stad één grote vriendelijke concurrentiestrijd waar één en dezelfde schilder elke gevel heeft voorzien van een prachtig handgeschilderde bil van een ooit roze varken, nu een hangend prooi. De winkeltjes hebben hun ruimte vol hangen met varkensbillen waaronder een wit plastic druipkuipje hangt om het vet in te laten druppelen.

Sevilla is bijna een schok, het is zo modern na lange tijd gefietst te hebben in een staat waar geen enkele toerist te zien is, behalve wij tweeën op de fiets. Lopend langs de oneindige strook terrasjes en slechte tapasbarretjes probeer ik de waas aan mist te ontwijken. Dit is een systeem dat water blaast ter verkoeling, maar ik vind het overbodige luxe. Toch, zolang ik niet in de Sahara fiets.

Er zijn twee dingen die mijn aandacht trekken in deze stad en dat zijn de meisjes in de megahypermarket Carrefour die op rollerskates de enorme winkel door rollen, en de architectuur. De stad is erg sfeervol met zijn smalle, kleurrijke steegjes en Moorse architectuur.

Ik heb ontdekt dat de rustpunten op een fietsdag de fietsmomenten zelf zijn. Dat is waarom ik zo uitkijk om te fietsen. Het fietsen is waar de rust zit. De dag dat we naar Sevilla rijden gaat over een flinke pas, een heel geleidelijke waar ik met 60 kilometer per uur naar beneden knal en met 5 kilometer per uur op sjok. Het naar beneden suizen is een geweldig gevoel waar adrenaline, een vorm van angst en grote opwinding vermengd met blijheid samengaan. De fiets is een voertuig dat makkelijk te handelen is en stabiel op de weg ligt maar verandert in een voertuig dat hoge concentratie eist. Vooral wanneer mijn fietspartner me rechts inhaalt! Waarschijnlijk ziet hij geen ander keus omdat ik de weg helemaal voor mijzelf neem, de bochten ga ik zo kort mogelijk door en strepen om de verdeling aan te geven zie ik als versiering. Ik kijk regelmatig in mijn spiegel om te zien of er een auto aankomt, en als er eentje achter ons zit, blijft hij daar, zelf ook niet harder rijdend dan de 60 kilometer per uur.

Soms stop ik, kijk ik voor me uit, puf ik uit. De autobanen naast ons die even zo sloom omhoog gaan met vrachtwagens in de tweede versnelling traag vooruit gaande. De wind ruist langs me, zweet prikt in mijn ogen. Mijn keel is kurkdroog, ik moet meer drinken.

De stad trekt enorm veel Roma bevolking aan, de één met een krom been, de ander zonder geld en een lege maag, een zeer doorvoede vrouw komt met één of ander takje langs, mannen met hun welbekende accordeon. Ik vraag me af of zij zich ook ophouden in Marokko? In de agrarische delen en dorpen van Spanje  in ieder geval niet!

Wat ik moeilijk vind aan met zijn tweeën zijn is dat mijn ruimte wordt ingenomen door een ander, dat mijn ordelijkheid verstoord wordt door iemand die deze eigenschap niet bezit. Mijn tentje waar ik zuinig op ben is nu een opberghok waar we onze tassen inzetten. Steve mikt ze er in, compleet met zand, takjes en blaadjes. Ik herschik ze, ruim op en orden. Mijn werk bij Sandwich hield onder andere in dat ik het magazijn op orde hield, en in feite ben ik daar nu nog mee bezig…

Eén nacht in een hostel in Sevilla, twee op een camping 25 kilometer verder, Dos Hermanas. En dan gaan we er weer tegen aan. Ik geniet ervan: het is stoer om door het drukke verkeer in een stad te zoeven. Er deel van uit te maken, niet af te wachten, maar actie! Ik vind het leuk: drukke winkelstraten in Sevilla met de fiets te trotseren is spannend. Zoals een skateboarder zich moet voelen, een tikkeltje opstandig, mensen springen opzij als ze mijn zwaar bepakte fiets zien. Ze kijken me na terwijl ik me hevig zigzaggend door de menigte heen wring. Het is opwindend: een lange rit te onderbreken door een tankstation binnen te racen alsof ik een auto ben, muziek van Khaled op en de Marokkaanse vrouw in haar vele gewaden verbaasd achter te laten.

Aantal kilometer: 378.80 kilometer in 8 dagen fietsen (is maar 47.3 km/per dag)

Hoogste snelheid: 62 kilometer per uur

Hoogste punt: 767 meter