Dag 3 van de Sahara

Dag 3: Sidi Akhfennir naar Tarfaya

105.6 kilometer in 5 uur en 11 minuten

Gemiddelde snelheid 20.3 km per uur

Totale klim 186 meter

De enthousiaste chauffeurs die me toe wuiven, zwaaien, hun lichten knipperen, originele claxons beroeren, ‘bonne route’ roepen of hun spierbal naar me tonen staan in mooi contrast met Steve. Die vindt dat ik te langzaam voort beweeg. ‘Oh, almost 5000 kilometer,’ laat ik hem enthousiast weten, en zijn reactie is enkel een slappe, zachte ‘oh’.

De gemiddelde snelheid van mij is nog nooit zo hoog geweest: 20.3 kilometer per uur. De route is vlak, bijna geen dip van een rivier of plateau te bekennen. De wind mee hebbend is het nu angst dat me aandrijft. Van zodra ik Sidi Akhfennir uit rijd zie ik dat ik gevolgd word. Een auto rijdt langzaam achter me en stopt wanneer ik stop, voor een foto bijvoorbeeld. Hij rijdt me soms voorbij maar komt dan ook weer terug gereden, zachtjes, ander verkeer verhinderend. En voegt zich weer achter me. Wanneer hij me inhaalt, kijkt hij me niet aan. Ik prent zijn auto in mijn geheugen, een roestige, grijze Renault met een kapotte zijspiegel. Waar is Steve nu ik hem nodig heb? Pas na een uur staat Steve ergens op me te wachten en ik licht hem in, hij heeft inderdaad ook een auto zien keren vlak bij hem. Dat is hem! Al gauw volgt hij ons, Steve nu vlak voor me, in een tergend langzaam, pijnlijk tempo, zoals hij dat vindt. Niettemin voel ik me nu iets veiliger hoewel het vreemd blijft, een langzaam rijdende auto achter ons. Soms slaat hij een zandpad in dat naar een vissershuisje leidt, maar altijd wanneer wij ook stoppen. We besluiten de aanval in te zetten en naar hem toe te gaan. Hij staat geparkeerd bij een huisje van een visser, wachtend, stil staand, in zijn auto. Wij staan nu voor zijn uitrit en Steve heeft zijn camera in de aanslag, ik pen en papier om zijn kenteken te noteren. Al gauw komt hij op ons af, stapt hij uit en noteer ik zijn kenteken, scan zijn kleding. Hij heeft een vriendelijke gezichtsuitdrukking, een voetbal T-shirt aan en opent zijn armen, waarschijnlijk ten teken van ‘ik ben ongevaarlijk’. ‘I am police,’ zegt hij maar Steve gaat meteen in de aanval. Ik schrik er zelfs van. Steve vraagt waar zijn bewijs van politie is, waar is zijn uniform bijvoorbeeld? En ik denk ‘waar is je geweer?’ want ik zie liever een geweer dan een politiebadge bij een politie.

We fietsen verder en hopen op een politie check-post, maar die komt er niet. Wel een radiomast waar in een hokje een man ligt te slapen. Ik klop haastig op zijn openstaande deur en wijs hem op de auto die met ongeveer 10 kilometer per uur aan komt gereden en ik mompel in Frans ‘problem, problem’. De man die politie zegt te zijn komt zowaar op ons toe gereden, en dat is fijn, dat maakt de dingen makkelijker, de zaken die ik wil bespreken. De radiomastman draagt een militair pak en dat is toch geruststellend, hoewel zijn gebrek aan woorden en zijn thee offer naar ‘de man die politie zegt te zijn’ het tegenovergestelde is. ‘De man die politie zegt te zijn’ heeft een ander T-shirt aangetrokken en hij is enorm zenuwachtig. De thee die hij in zijn hand heeft wordt door zijn zenuwachtige getril eroverheen geklotst. Hij zegt nu nogmaals dat hij ons de dag ervoor heeft gezien, bij de benzinepomp waar ik de kat Minous aaide ‘remember Madam, you with cat?’ en ja, dat klopt, ik aaide Minous, een vuile kater. Maar maakt het dit alles niet nog vreemder dan?

‘De man die politie zegt te zijn’ showt een foto van hemzelf in uniform via zijn telefoon, vermoedelijk om ons gerust te stellen. Maar hij beeft teveel en het feit dat jij zich omgekleed heeft maakt ons erg wantrouwing. Hij begint een casual gesprekje met de radiomastman en wij staan terzijde, alsof het niet om ons gaat, en het lijkt allemaal heel vertrouwelijk. Maar was de hele Al Kheida clan niet vertrouwelijk?! Je ziet, Steve en ik halen ons van alles in ons hoofd. We fietsen gauw verder, en ‘De man die politie zegt te zijn’ volgt ons weer. Maar na 50 kilometer in een hoger tempo te hebben gefietst heb ik erge trek. Ik stel voor te eten bij wegwerkzaamheden zodat we onder de mensen zijn en wanneer we ons meegenomen brood en Danone Yawni yoghurtjes opeten,  komt ‘De man die politie zegt te zijn’ naar ons toe om te zeggen dat er verderop koffie te verkrijgen is. Ik vind dit opmerkelijk, Steve roept bruut ‘go away’ naar hem. We schrikken er allebei van, ‘De man die politie zegt te zijn’ en ik.

Af en toe stoppen we voor foto’s van de prachtige kliffen en de volgauto wacht. Ik ben in staat deze vreemde situatie naar de achtergrond te drukken en te genieten van de route. Een vis hangt aan een stok langs de weg om aan te geven dat de vissers hier hun vangst verkopen. Een vrachtwagen is in het zand terecht gekomen en omgekieperd. Convoi exceptionele rijdt voorbij met een complete windmolen, van zo dichtbij zien ze er enorm indrukwekkend uit. Pas wanneer we Tarfaya naderen worden we bedachtzamer. Banger. Hij rijdt achter ons, drijft ons op. Wie weet wat of wie er achter deze enorme duinen op ons wacht? Misschien worden we wel gekidnapt, ik zet de Spot alvast aan, klip het apparaatje aan mijn broek en zeg tegen Steve dat ik het liefste mét hem samen gekidnapt wordt. Dat lijkt me prettiger dan alleen.  We halen ons beide allerlei scenario’s voor de geest, het is een levend issue met wat er op dit moment gaande is in de wereld: de Amerikaanse filmmaker die tegen de islam schijnt te zijn en de Franse cartoonist met dezelfde ideeën. Dan hebben we natuurlijk de opstanden in Libië en Syrië en Mali. Iedereen lijkt nu verdacht!

Wij willen meteen naar de politie, en eenmaal in het dorp houdt ik een man in een Mercedes met Nederlands kenteken aan en vraag ik de weg. Hij rijdt ons voor, zonder een woord Nederlands te spreken, naar het politiebureau. Daar controleren ze het kenteken en zeggen dat ‘De man die politie zegt te zijn’ politie ís. ‘No problem, he is police, for your security,’ en daar moeten we het mee doen. Hoewel de toevoeging van een andere politie, een jongen in gewone kleding, tegen me zegt dat ik niet bang hoef te zijn ‘Many problems in Syria and Libia, but not here. Very safe here.’ Ik vraag aan hem of hij het fijn zou vinden om heel de dag gevolgd te worden zonder dat je weet wie het is? ‘Yes, I like to talk to people,’ zegt hij en vervolgd dat Marokko heel veilig is, dat famous people ook hierheen komen en dat Marakesh een zeer speciale en heel moderne stad is. Have you been to Marakesh? Have you been to Agadir? Ik stop maar met praten…

Voordeel van dit alles is dat we vroeg in Tarfaya zijn, een havendorpje omheind met hoge muren om het zand tegen te houden dat overal heen gekropen komt. Dit dorp ligt recht tegenover de Canarische Eilanden, er wordt door sommige Spaans gesproken dus nu kunnen we maar kiezen welke taal we willen spreken. Dit is de plaats waar Antoine de Saint-Exupéry ‘Little Prince’ schreef. Dit dorpje heeft een zeer bijzondere sfeer, hoewel het in het begin aanvoelt als een oorlogsdorp, veel is kapot of in opbouw of in wederopbouw. Er lopen opvallend veel ezeltjes rond met karren vol puin. Het dorp leeft op wanneer de zon lager gaat staan en voel ik Marokko vermengd worden met het donkere Afrika. Een Westelijke Sahara man in een rastakleurig T-shirt met een groot marihuanablad erop neemt onze bestelling op. Een grote tagine vol poisson en een pot mint thee laat me de dag perfect afsluiten, samen met twee gevulde kattenmaagjes naast me.