Wat is het doel?
Deze vraag wordt me wel eens gesteld. Mijn doel is simpel en het antwoord lang: ik wil het leven voelen, zien, ruiken, proeven en ontdekken. Mijn doel is om dat nu op de fiets te doen. Niet Mongolië of 50.000 kilometer op de teller te hebben, maar het leven zelf. Mijn doel is het leven te léven en niet geleefd te worden.
Ik reis graag. En sinds mijn meest recente reis, van 2007 tot en met 2010, heb ik een blijvend gevoel van reizen overgehouden -en een groot aanpassingsvermogen- zodat het op reis zijn geen bezigheid buiten mijn dagelijkse leven om is, maar het mijn leven is. Hier en overal. Ook nu in Nederland voel ik me een reiziger; de luxe van hier is heerlijk. Al die gemakken, winkels vol, zelfs een biologische met spullen van over de hele wereld. Verwondering alom als ik op de markt ben, zelfs in de winter is er een overvloed aan alles exotisch. Soms sta ik voor de schappen van Albert’s winkel en wordt ik zo overdonderd dat ik niet meer weet waarvoor ik eigenlijk kwam.
Ik kies ervoor om het leven te beleven zoals ik dat graag wil, niet via de televisie of via spannende films. Zelfs niet via boeiende documentaires, ook al zou ik dat best willen, ik heb geen televisie. En dit is misschien maar beter ook, want geen één land is zoals de televisie het doet voorkomen. Ik ga bijvoorbeeld naar landen als Afghanistan omdat ik in West Iran ben en graag naar Tadzjikistan zou willen. En aangezien ik bij voorkeur over land reis kom ik dus uit in Afghanistan. In een land als Afghanistan wonen ook gewoon mensen. Mensen met dezelfde wensen en dromen zoals jij en ik. Daarom zet ik me in voor een stichting zoals Focus on Education. Het gaat mij om het contact met de mensen die ik ontmoet en de gedreven personen waarmee ik in aanraking kom via de stichting, de kinderen en vrouwen die we helpen. Dit zijn weer hele andere ontmoetingen dan wanneer ik reizende een land ontdek. Ik reis graag alleen en ik ben graag alleen, de bevolking wordt zo automatisch naar je toe getrokken. Voor de een ben ik een bezoeker of op zijn best een gast, bij de ander een ongevraagd geschenk en hiermee een delicate connectie voor Marijke en Jacques. Reizende kom ik terecht in zulke levendige tradities en duizelingwekkende diepe culturen dat ik me één van hen waan. Het gaat mij om dat soort contact; van een moeder met 8 kinderen van het platteland in Pakistan of een mujahedin sjamaan in Kabul, een zuster of een dominee uit Zuid India, een treinconducteur of een poepraapster uit een sloppenwijk. Iedereen heeft recht om de dromen die ze hebben uit te laten komen. En onderwijs is hiermee echt de eerste stap.
Als ik voor Marijke en Jacques op pad ga, kom ik meestal onverwachts, ben ik altijd welkom en verschijn ik zeker niet uitgedost als overdadige westerling. Ik meng me tussen de weeskinderen, de bedelaars en de zogenaamd laagste kaste waar op neer gekeken wordt. Soms tot grote schrik van de begeleider annex ‘gids’ waarmee ik op pad ga. Voor ik ergens arriveer geeft Marijke bij de desbetreffende stichting die ik op mijn lijstje met te bezoeken projecten heb staan aan dat ik kom, of soms bewust juist niet zodat ik onverwachts bij de betreffende stichting aan de poort sta en een ongevormde mening kan maken over de gang van zaken ter plekke, zonder weliswaar liefdevolle welkomstvlaggetjes, maar ook zonder opsmuk. Eerlijk en waarheidsgetrouw. Soms krijg ik een lijst met vragen en details waar ik op moet letten, andere keren observeer ik vooral. Ik ben dan aanwezig, bezoek scholen en doorzie de situatie. Mijn ogen zijn als het ware verbonden als een soort verlengsnoer met die van Marijke. Een opvallend feit is dat het gevoel van Marijke en mijn indruk volledig overeen komen. Hiermee is het voor de stichting Focus on Education mogelijk beslissingen te maken die anders heel moeilijk worden. Wat ik doe voor de stichting creëert een heerlijk gevoel omdat je een ander betekenisvol kan helpen, ook al ben je maar een kleine schakel in een enorm geheel.
Omdat ik nu al zoveel heb kunnen reizen is de behoefte om bepaalde bezienswaardigheden te bezoeken sterk afgevlakt. Heel veel tempels, kerken, paleizen, kloosters en meer dan 10 keer India binnen gekomen te zijn, geeft me nu de vrijheid niet al te veel te willen zien. Nu is het voldoende om te zijn waar ik me bevind, met als verlangen die weg die voor me verschijnt te volgen. Zonder als een doorgedraaide kompasnaald alle kanten op te willen. Iets wat met het openbaar vervoer makkelijk gaat, maar dat vindt ik niet uitdagend genoeg. De spanning om van A naar B te gaan zit hem niet in de busreis, maar voldoening ligt daar juist tussen. Daar waar geen hordes backpackers komen, waar geen bussen kunnen rijden maar wel een lijn op de landkaart staat. Daar waar men niet gewend is aan toeristen.
Wat tot nu toe nooit is gekomen bij mij, is de drang om me werkelijk te gaan settelen. Ik heb het geprobeerd, in een flat naast mijn geboortedorp en kreeg al snel over mijn hele lijf steenpuisten; een duidelijke aanwijzing dat ik niet op mijn plek was. Ik ben gaan reizen en er tot nu toe nooit mee op gehouden. Als ik dan al eens een gevoel krijg van settelen dan doe ik dat ook, zoals ik dat deed in Noord Pakistan. Meer dan 8 maanden heb ik in een vallei gewoond, in een extended family bij een inheems volk waar we met meer dan 15 kinderen en 3 gezinnen samen woonden. Een thuis creëer ik overal, thuis zit in me, en ben ik ergens echt niet op mijn plek dan geeft mijn lichaam dat opnieuw heel snel aan. Moet ik me toch eens resetten, het lichaam rust, vitaminen en regelmaat gunnen en de geest geen stress maar de ruimte dan zoek ik een ashram op, of een koeienboerderij. Voel ik de behoefte tot een hartsvriendin, dan verschijnt zij als bij een toverspreuk. Net als een beschermende man, die dienen zich ook als bij wonder aan. Ik heb hierdoor geleerd op te passen met wensen doen, want ze worden verhoord. Of ligt dat vooral aan mijn naam?
Het is mijn streven om natuurlijk en op mijn ritme te leven. Dus geen pakjes snelkookrijst, geen zakjes Cup-A-Soup of instantpudding, geen potjes kant & klaar. Mijn doel is om dichter tot de kern te komen, dichter bij de natuur, meer stilte om me heen, zelfs met rush hour in Delhi. Nederland heeft weinig ruimte, maar kent wel erg mooie plekjes -die ik vooral op mijn nieuwe fiets heb ontdekt-, vriendelijke mensen en een curieuze, gemixte cultuur. Die beperkte ruimte, regeltjes, klokken die tikken, tijden, afspraken, agenda’s met nieuwe maanden die elkaar veel te snel opvolgen, de ringtonen overal om me heen en de alarmbellen die te hard rinkelen in de vroege ochtend; ik vindt het heerlijk. Ik ben zo blij dat ik dit ken, dat ik hier geboren ben. Ik ben oprecht dankbaar dat ik uit een welvarend land als Nederland kom! Dit geeft mij de mogelijkheid mijn dromen waar te maken, te leven zoals ik graag wil. Een ritme buiten de snelheid waarvan de fiets me een ideaal vervoersmiddel lijkt: lekker langzaam.
Is de reis die ik ga ondernemen een vlucht? Sommige vinden van wel. Ik voel me zoiets als een nomadische herderin en heb liever de maan en de zon als wijzer. Of een soort van vagebond, genietend van uitnodigingen en onbekend eten. Maar zeker voel ik me ook een koningsdochter, graag kledend in allerlei lokale jurken en klederdrachten. Of de kunst verstaan van een dag lang alleen maar thee drinken aan de rivier Ganges bij een theestal in India. Dit wil trouwens niet zeggen dat ik niet stressbestendig ben of zenuwachtige situaties uit de weg ga. Welnee, er zijn altijd nog zulke dingen als aanvallende apen en strijdbare koeien, moeilijke grensovergangen en lastige mannen en wellicht binnenkort ook zadelpijn.
Verplichtingen horen bij betaald werken en ik ben nu weer in de positie om vrijwillig te werken. En dankzij deze welvaart heb ik dus de keuze om te ontvluchten aan alles wat ik liever anders doe. Het is dus een vlucht uit de sneltrein van meer, beter en harder. Een dankbare vlucht om tot de kern te komen. Een beetje tegenstrijdig is het dan wel dat ik ga met Shanti, een fiets waarvan ik tegen niemand ga zeggen hoe duur hij is! Deze blauwe fiets met minty letters heeft de luxe van een Rohloff naaf, hydraulische remmen en een spiegel en hoewel ik totaal geen sportvrouw ben bedacht ik ‘als ik zonder training of oefening, helemaal uit het niets, moeiteloos naar het basiskamp kan lopen, waar vandaan bergbeklimmers de Mount Everest bestijgen, dan moet het lukken,’ want dat is een trek van een maand waarvan totaal 15.000 meter omlaag en 21.000 omhoog.
Nu wordt het de fiets, en mijn gespaarde geld trek ik de wijde wereld in, tenminste elk project van Focus on Education wil ik bezoeken en met mijn verworven inzicht is het vanzelfsprekend dat ik niet enkel wil nemen, maar ook wat terug wil geven.
Je bent wat je diepe, bezielende wens is.
Zoals je wens is, zal je wil zijn.
Zoals je wil is, zullen je daden zijn.
Zoals je daden zijn, zal je lot zijn.
Brihanaranyaka Upanishad IV.4.5
Cycling Cindy 