Prijs! Prize!

Bredase Vredesprijs

Ik ben moeiteloos door Nigeria gefietst, niemand heeft me gefooled, of in het Nederlands ‘bedrogen’. Ik ben geen naïef meisje dat altijd meteen van het goede van de mens uitgaat. Ik vind iedere mens van nature wel goed, maar ga er niet standaard vanuit dat zij zo ook denken.

De eerste gedachten die meestal door mijn hoofd gaan zijn afwerend, om iedereen eigenlijk altijd wel een kans te geven en bijna altijd heeft dat een positieve uitkomst. Ja, ik sta mijn mannetje. Mij kun je na al die jaren reizen niet meer bedotten. Tenminste, als je niet enorm goed en naturel toneel kunt spelen.

Marijke van Focus on Education en mijn bloedeigen moeder kunnen dat. Weer hebben zij samen gespannen en mij erin laten lopen. En dat niet alleen, zo waren er Henrico en Boban, twee goede vrienden van mij die ook heel goed kunnen acteren. Boban is een fantastische yoga leraar en dus ook, zo heb ik ontdekt, een prima acteur. Jezelf onthouden van woorden en blikken is heel makkelijk via de e-mail, en iemand die ik nog nooit heb gezien, krijgt nu ineens een gezicht. Paul, die ik dacht ontmoet te hebben via ‘Meet & Match’, een samenkomst van bedrijven en goede doelen organisaties, blijkt nooit dezelfde Paul te zijn geweest dan ik dacht. Ach, hoe lichtgelovig kun je zijn? Iemand die Marijke en Jacques en ik ook hebben ontmoet op de ‘Meet & Match’ is Eva van Pasta productions, en zij is er ook. Maar nu zonder haar man met camera op zijn schouder en zij zonder grote microfoon.

Dit vind ik één van de eerste vreemde details, zij komen mij immers filmen? Iets klopt er niet. Wat ik ook heel vreemd vind is dat we de bordjes ‘Vredesprijs’ moeten volgen en niet die van ‘Focus on Education’. Over Focus on Education gesproken, de man aan de ingang van de KMA verstond ons ook al niet goed. We zijn met ons drieën en de poortwachter vraagt, met een aanwezig Oost Europees accent, of wij allebei naar binnen willen. Hij heeft mij vast niet ontwaard op de achterbank van de grote Mercedes waar ik verstopt zit, terwijl ik toch de eregast van Focus on Education ben. Het is een ‘Dank je wel’ middag naar de sponsors toe. Marijke heeft ongeveer 15 man uitgenodigd, wat ik erg weinig vind omdat er veel meer sponsors zijn geweest die hebben meegewerkt aan weer een mooi resultaat. En als ik dan in de prachtige locatie van het Koninklijk Militaire Academie aan kom, herken ik niemand. Niets wijst erop dat Focus on Education hier zijn zegje gaat doen.

Pas wanneer Janna en Geert verschijnen zie ik de eerste bekende gezichten. Ik weet dat zij komen omdat zij uitgenodigd zijn door Marijke op mijn aanvraag. Geert en Janna hebben namelijk een aantal duizenden euro’s bij elkaar verzameld voor de projecten van Focus on Education. Ik heb Geert en Janna ontmoet op de camping in Laon, waar wij alledrie fietsend heen waren gekomen. Maar hiermee houdt de herkenning ook wel op. Ik zit in een zaal vol onbekende mensen, er speelt een prachtig strijkorkest, er worden toespraken gehouden door de commandant van de KMA, de burgemeester van Breda en de Aalmoezenier van vliegbasis Gilze-Rijen. Zij vertelt over haar reis naar Afghanistan waar ze laat ontvallen dat het een vrouwonvriendelijk land is. ‘Dat valt best mee, als reiziger wordt je erg hartelijk ontvangen,’ denk ik nog.

En dat is het hem ook, zo vertel ik later aan de televisie mensen van BredaVandaag.NL (ook dat nog: op televisie!) Reizen in landen die op televisie als gevaarlijk worden beschouwd, zijn dat vaak niet voor een reiziger. Ik ben vaak afhankelijk van de bevolking en door hen open en onbevooroordeeld te benaderen, zullen zij mij vaak ook precies zo behandelen. Vrede begint daarom bij jezelf, en ik vind dat ik met deze manier van reizen een link naar een beter, dus vrediger, geheel ben. Hoe klein en ogenschijnlijk onbelangrijk dit ook mag lijken, het is een begin. Maar voor jezelf van groot belang.

Verder denk ik alsmaar wanneer Marijke nu eens opkomt en haar zegje gaat doen. Ondertussen merk ik dat ik zweet, dat mijn hart ook veel te hard bonkt. Ik ben zenuwachtig. Ik vind deze ‘Dank je wel’ middag vreemd. Eigenlijk klopt er niets van. Het gaat hier duidelijk om iets anders dan Focus on Education, terwijl Marijke toch op komen gaat en prachtig verhaalt over haar ervaringen in India en Afrika. Ze legt een link van onderwijs naar vrede in het verhaal over de jonge kindsoldaten in Congo, ze vertelt over de grappige sponsoracties van Tomas die in zijn onderbroek jogt. Marijke verhaalt tederlijk over Lotte die samen met haar opa een boekje heeft geschreven en met de verkoop ervan geld ophaalt voor Congo. Marijke verteld opvallend weinig over mij. Wanneer Marijke terug gaat naar haar stoel, zijn Tomas en ik niet op hoeven komen als eregasten, en ik vind dat maar vreemd. Ik voel mijn hart steeds wat harder gaan slaan, gewoon omdat ik een vaag gevoel van ongemak ga krijgen. ‘Wat is hier gaande? vraag ik me telkens af. Wat er gaande zou kunnen zijn begint me pas te dagen wanneer een mevrouw opgeroepen wordt en zij vol verrassing en totaal in onwetendheid opstaat en naar voren loopt. Ze is zo verrast dat ik me schrap zet. Ik houd er echt niet van om in de belangstelling te staan, laat staan dat ik nog iets moet gaan zeggen voor een groep mensen?! Maar waarom zou ik naar voren geroepen worden? Ik heb geen idee, alleen nat geworden oksels en een aanhoudende hartslag die ver boven mijn gemiddelde ligt.

Dan wordt mijn naam gezegd. Mijn hartslag neemt een hordeloop en ik sta automatisch op en loop naar voren, maar niet nadat ik Marijke eens betekenisvol aankijk. Dus daarom mocht ik de toegangsenveloppe niet open maken, daarom loog mijn moeder staalhard dat Marijke niks had af gegeven terwijl Marijke mij opbelde om te zeggen dat ze drie nieuwe toegangsbewijzen af zou komen geven. Daarom was Marijke zo aanhoudend zonder dwingend te zijn, opdat ik weer zou vertrekken ná de ‘Dank je wel-middag’, dat we echt op tijd zouden arriveren. Ik blijf dit alles raar vinden omdat ik hier eigenlijk helemaal niet zou zijn. Ik zou immers in Turkije fietsen. Zelfs wanneer ik plaats neem voor de hele menigte, gelukkig weg gedoken op een bankje vanwaar niemand ons echt goed kan zien, blijf ik denken waarom ik hier zit? Nee, ik snap er écht niks van.

Wanneer de juryvoorzitter onze verhalen opleest, begin ik te begrijpen waarom ik hier zit. Het heeft van doen met de fietstocht waarmee ik geld op probeer te halen voor Focus on Education, en dit staat weer in direct verband met vrede, zoveel kan ik begrijpen. Pas later, wanneer ik de volgende dag naar Marijke en Jacques toe ga, begrijp ik het allemaal wat beter. Marijke en Jacques laten hiermee eigenlijk gewoon weten dat ze waarderen wat ik doe. Maandenlang hebben zij hieraan gewerkt, in geheimhouding en stilte.

Vrijwillig werken voor Focus on Education, ik kan alleen maar zeggen dat ik het met heel veel plezier doe en het me geen enkele moeite kost. Het geeft me juist energie én een doel. Want fietsen in een wereld waar zoveel mensen het niet zo goed hebben als mijzelf laat je automatisch iets terug willen doen. Hoe klein ook. Of zoals Marijke het zelf zegt: ‘Je bent misschien maar één druppel op een gloeiende plaat, maar vele druppels vullen een oceaan.’ Daarom fiets ik nu verder naar India waar ik hoop alle projecten te kunnen bezoeken en mijn wens is om langer van dienst te kunnen zijn in één van de projecten, misschien wel die aan het begin van de Himalaya. Waar scholing voor meisjes met een slechte start weer een goed begin krijgen.

Dank jullie voor jullie aanwezigheid, en eventuele donaties.

Bredase Peace Prize 2013

As you might know, I am cycling for a cause. This cause is Focus on Education. They built schools. One big medical school is built in Congo, East Africa and a lot of schools, orphanages and shelters are built all over in India. Education bans out poverty, oppression and violence and thus is an answer to a peaceful community. There’s still a lot to do in India if it comes to women rights, girls education and general human rights.

Together with a team of volunteers, I am working for Focus on Education. This means I am trying to generate money by cycling. This money comes from people I meet on the road and from people in the Netherlands who read my weblog and think where I am cycling for is a good cause. None of the money is going my way, it’s all, and literally áll, for the projects in India and Congo. My cycling in Africa gained us a lovely amount of money and we hope my cycling to India will have the same effect.

Just before I leave again to continue my journey Marijke and Jacques organized an afternoon to say ‘thank you’ to all sponsors. Or so I think. Marijke has set in all her powers to invite friends and even people I have never met in real. They all come and surprise me on the ‘Bredase Peace Prize 2013’, of which I am totally not aware. This prize is an encouragement to people who do something good for the world we are living in, without wanting to have publicity for it. Well, I certainly do want publicity for it! Damn yes, I wish for a lot of money so Focus on Education can continue their good work. Therefor I don’t think I need this price. I truly think Marijke en Jacques earns this ‘Peace Prize’, but this afternoon where I am nominated for this honorable prize is a sincere way of saying ‘Thank you Cindy, for what you do for us!’

And so I can only answer with: ‘I am happy I am in the ability to help you out a bit, to be the eyes at a distance for Marijke and Jacques.’ I am visiting schools built by Focus on Education and I stay at families who’d received support in order to built an educational center, I do little jobs for partners of Focus on Education. But what ever I do, it only gives me energy and a stronger sense that he who has got the ability to help the poor, could make a difference. Not by handing out money, but by handing out opportunities and chances.  Traveling without having a goal would be rather empty and meaningless. Being a tiny stepping stone to education for girls with a bad start in life is a delight to watch and see them starting a new beginning.

I think by traveling on a bicycle I am often, if not always, depended on the people around me. By approaching them unprejudiced and relying on their kindness I am a bridge to a more peaceful whole. However small and hardly noticeable. By giving and earning trust I really believe the world becomes a better place, and eventually I hope for banning all violence thus peace. And peace start also by education.

I can go on endlessly about this topic. All I want to say is thank you for your (any) donations and effort to take time out to read this.