Van Guijo de Avila tot Trujillo

Het wordt steeds iets spannender, de hele reis.

Omdat ik wat achter loop met mijn verhalen kan ik jullie meedelen dat de irritatie bij mijn kruis helemaal weg is. Het fietsen gaat lekker en Steve en ik komen nader tot elkaar. Nu rennen we als kinderen óm de toiletgebouwen heen, erdóórheen en liters water gaan óver elkaar heen. We hebben de grootste lol stoeiend met elkaar. Rennen in de late ochtend, met een temperatuur van 35 graden en het fietsen moet nog beginnen. Is dit een voorbereiding of energieverspilling? In ieder geval leer ik een Steve kennen die losser is dan ooit. En ik vind het leuk!

Het wordt steeds iets spannender, de hele reis. Het volle besef dat ik mijn droom leef, dat ik in Spanje rijdt, over de viaducten die over de snelweg liggen, de bergen, de hitte, de uitgestrektheid. Spannend is het ook om met bijna 65 kilometer per uur de camping in de bergen te verlaten, opperste concentratie is sterk in de late ochtend wanneer we Candelario, een authentiek dorp met watergeulen en een diep oranje zonsondergang, verlaten.

Spannend is het ook met Steve. We besluiten een dag in Candelario te blijven en ik ontwaak in de koelte van de bergachtige ochtend om in kleermakerszit te genieten van de stilte, gewikkeld in mijn donzen slaapzak. Ontwaken met het gebalk van een ezel is zalig, bijna kerststalachtig. Uitnodigend is Steve, als ik thee wil gaan zetten, zegt hij: ‘If you’re cold, you can curl up next to me. Nothing more than that will happen.’ Ha, natuurlijk?!

De route naar Candelario markeert een punt van kracht in mijn kleine lijfje. Ik draag een ketting die ik gemaakt heb in de Kalasha vallei te Pakistan, zwarte kralen geregen aan koord zoals zij ze daar ook dragen. Ik heb er een zilveren hangertje aan gehangen dat ik van Eva heb gekregen (van Pasta Media Productions die samen met haar man Edwin een promotiefilmpje heeft gemaakt). De zilveren hanger een teenslipper uit Nepal dat staat voor de weg die je gaat. Vaak is de weg die je aflegt belangrijker dan het doel dat je wilt bereiken; het gaat om de reis, niet om de bestemming. En elke dag wanneer ik op de fiets stap, raak ik het aan en doe een soort veiligheidswens. Het maakt me bewust van de gevaren die ik onderga en hoewel ik een Nederlandse rijstijl heb, probeer ik altijd oplettend te blijven.

Nu echter, zie ik auto’s tegen een soort van pijpleiding op rijden. Een hele steile glimmende pijpleiding. Het kúnnen geen auto’s zijn, bedenk ik. Het moét wel een pijpleiding zijn. Maar wat zijn dan die bewegende glimmende dingetjes erop? Nee, ik zie duidelijk géén auto’s tegen de pijpleiding die zo steil de berg op gaat. Het moet wel een pijpleiding zijn. Oef, gelukkig! Want het zou zeker en vast te steil zijn voor een autobaan! Ja, ik zie een berg voor me. Maar ik weet ook dat bergen altijd een soort van onzichtbare weg erdoorheen hebben glijden, want de autobaanmakers kiezen nooit de moeilijkste weg.

Maar nu weet ik ook dat hoe verder je van een stijging af bent, hoe steiler die lijkt. En hoe dichterbij je komt, hoe meer geleidelijk hij blijkt. De autobaanmakers weten wat ze doen. De pijpleiding en die glimmende dingetjes is een autobaan met, niet verwonderlijk, auto’s. Kleine blinkende stippen die even opflikkeren en snel weer verdwijnen. En die pijpleiding, daar rijd ik nu overheen. Met een hitte van bijna 40 graden, een helling van 1200 meter, en keihard zoevende er weer vanaf is het goed toeven.

De temperatuur in Castilla Y león gaat snel omhoog, in twee uur stijgt het van 15 graden naar 35 graden.

Ik ben in de staat Extremadura belandt. Ik eet in een droge rivierbedding, omringt door heuvels, een afgelegde slangenhuid naast me, krekels en een vleermuisje dat fladdert. Een ezel in de omgeving en een temperatuur van 47 graden. We hebben een wildkampeer plekje gevonden dat niet te zien is vanaf de weg en komen er pas laat aan, we hebben nog net avondlicht genoeg om te kunnen koken of er komt al een balkend hert ons kamp bespieden.

Ik droom van sterren in de vorm van een schorpioen, oplichtend als neonstippen. Het is een droom volgend na de avond die erg laat eindigde, een hemel bezaaid met sterren, zonder onnatuurlijk licht is de hemel gitzwart en wordt de Melkweg uit zijn donkerte getrokken.

Vanuit Plasencia rijd ik langs muren van rots, het is heet en het stijgt behoorlijk. Borden van het aantal procent zijn op willekeurige plaatsen zonder logica naast de route gezet en ik zweet voor het eerst sinds deze trip. Straaltjes langs mijn gezicht, zout zweet drupt in mijn ogen, ik drink opmerkelijk meer liters water. We komen door National Parque Monfragüe waar vele gieren hoog en minder hoog boven ons cirkelen, op zoek naar eten. De enige camping die hier zou zijn, is er niet.

Fietsen door de staat Junta di Extremadura is heet. Velden vol dor hooiachtige begroeiing, kurkbomen, geploegde stroken land om vuurhaarden tegen te gaan en gieren en herten, ooievaars en hier en daar een dood gereden vos. Geel en blauw overheersen, maken een mooi groen in dit kleurenpalet. Er zijn palmbomen en cactusfruit groeit welig.

Het is avontuurlijk om Steve voor me uit te zien fietsen. Ver voorbij het zinderende, bewegende stuk hitte, glibberend over de teerweg. In deze hitte te fietsen lijkt een onplezierige opgave, te zien aan de blikken van de automobilisten die ons tegemoet komen, maar de wind die je produceert met het fietsen is een verrassende soort van verkoeling. En het is een goede voorbereiding op de Sahara. Iedereen heeft het erover, ‘muy caliente’ zoemt in ieders mond, ook dat het volgende week koeler wordt. Dan daalt de temperatuur inderdaad naar iets boven de 30 graden, maar fietsend is het altijd een graad of 5 warmer omdat je pal in de zon fietst. Ik vind het fijn, eindelijk warmte!

Omdat er maar weinig campings zijn in deze staat zijn we genoodzaakt een hotel te nemen. ‘Meson La Cadena’ kost 36 euro per nacht en laat mijn gemiddelde bestedingspatroon omhoog gaan. De dagen zijn nu nóg voller en we krijgen het voor elkaar om de tweede dag net voor zonsondergang naar buiten te gaan en het prachtige authentieke dorpje te bekijken. Het doet me aan Yemen denken. De straatjes zijn van zandsteen, smal en licht okerkleurig. De bouwstijl is hoog en lopen ertussen voelt als een canyon. Spaanse muziek klinkt uit oude autootjes en wandelstokken tikken op de oude stenen eronder. Dit Spanje is onveranderd en samen met Candelario is Trujilo niet gepland, en zeer verrassend.

Ik ben me bewust van teveel foto’s en te weinig tekst. Het blijft moeilijk een balans te vinden…