Van Zarautz naar Burgos

Tot San Sebastian gaat het goed en dat is omdat ik zelf een landkaart voor me in de stuurtas heb. Maar ná San Sebastian heb ik geen landkaart meer, geen campinggegevens en zelfs geen idee van de hele route.

Ik volg Steve, en die weet eigenlijk ook niet veel meer dan wat zijn GPS zegt. Die lijkt vooral de scenic route en de meest onmogelijke campings aan te geven. Om me geestelijk voor te bereiden, houd ik ervan te weten wat ik kan verwachten. Maar Steve zegt niets meer dan ‘fairly flat’, redelijk vlak.

‘Fairly flat, fairly flat, fairly flat’, herhaal ik tot mijzelf, letterlijk in de wolken zijnde die over komen drijven vanaf de oceaan. Het is helemaal niet fairly flat, anders zouden we nu niet in de wolken zijn.

Het is koud, zo in de wolken. De snelweg beneden ons kan ik niet zien vanwaar ik nu ben, en dat is maar goed ook. Ik heb al genoeg om over in te zitten: het is een flinke stijging, ik heb trek, en Steve geeft me veel te weinig pistache nootjes. Ik heb dan wel Gerblé koekjes, vijgen en pinda’s, maar ik wil pistachenootjes. Ik heb zo enorm veel trek dat ik me overdreven vol sta te proppen met pinda’s en de paar pistache noten, tot Steve zegt: ‘Kom, eet de rest in ons volgende kamp.’  Brommend fiets ik verder. Mijn mantra ‘fairly flat’ wordt nu uitgebreid tot ‘Fairly flat? Pistache noten! Fairly flat? Pistache noten! Fairly flat? Pistache noten!’

De camping die we zochten is zo vol dat we totaal geen privacy zouden hebben, en dus fietsen we verder, de berg af. Het wordt mijn eerste echte afdaling van een flinke heuvel die niet recht naar beneden gaat maar in bochten slingerend en mij onverwachts onstuimig naar beneden neemt. Ik ga de 60 kilometer per uur over en vrees heel even voor mijn leven!

We zijn nu in de uitlopers van de Pyreneeën en ik merk dat ik sterker ben geworden. Ik kan het aan zolang ik Steve niet probeer bij te houden. Ik fiets mijn eigen tempo en geniet van de bergen, of heuvels, zoals Steve ze noemt. Koeien en paarden dragen bellen om hun hals die helder rinkelen. We worden enthousiast begroet door Spaanse tourfietsers met iets dat klinkt als ‘animo’, zelfs wanneer ik de fiets omhoog moet duwen op stukken van meer dan 15% stijging. Sommige Spanjaarden roepen geen ‘animo’ maar steken vanachter hun rug hun duim naar me omhoog.

Wanneer ik volledig energieloos ben na een dag fietsen maar we nog ver van Vitoria Gasteiz af zijn, vraag ik een man die zijn tuin aan het bewerken is of we ergens ons kamp op kunnen zetten. Eerst laat hij ons in een gemeentelijk park staan maar dat is zo in het zicht van alles en iedereen dat we verhuizen naar het stukje bos achter zijn huis. Er komen wat mensen langs die verder het bos in wonen en allemaal vinden ze het prima dat we hier kamperen. ‘Zijn jullie pelgrims?’ vragen ze ons. Als we antwoorden dat we naar Dakar en Congo fietsen stijgt hun verwondering.

‘Mannen kijken naar je fiets, echt niet alleen naar jou,’ zegt Steve later. En daar kan hij wel eens gelijk in hebben. Mijn lichaam is slank en mijn buik is plat, doch ik vul hem goed. Deze dag met 1 stokbrood, een grote krentenpastei, vele koekjes, halve liter koffie, halve liter thee, pompelmoes en een ananascurry. Het is de fiets die het hem doet en Steve en ik voelen ons goed. We hebben een plan gemaakt voor Spanje en fietsen nu langs de kust, de toeristische route zoals wij hem vroeger met de auto namen. Een oceaan die zover reikt als de aarde geven kan, de uitgestrektheid ervan, het blauwe. We suizen erlangs naar beneden, één met het verkeer, snelheden van boven de 50 kilometer halen we nu dagelijks.

De eerste pas dient zich aan, een bescheiden 612 meter hoge pas, niettemin een flinke klim. Een oud mannetje op een iets minder oude racefiets komt naast me rijden om me de minder steile weg aan te wijzen. Hij praat enkel Spaans maar ik versta hem goed: Steve zou het wel aan kunnen, maar ik, mager vrouwtje, niet. Al die bagage die ik mee sjouw krijg ik nooit de pas over. Ik kan maar beter terug keren en de andere route nemen, die is minder stijl. Ik bespreek het met Steve en opper dat de oude man het zeker en vast beter weet. ‘Zullen we terug gaan?’ stel ik voor. ‘Of zal ik het proberen?’ Ik zal toch ooit een keer een berg op moeten?! Halverwege komen we de oude man tegen, staand op de pedalen van zijn wielrennersfiets, zwetend en puffend. Het is inderdaad steil en ik moet vaak op adem komen, maar het lukt.

De ritten zijn aangenaam, de ontsteking is dat niet. Ik dacht dat irritatie of ontsteking tussen mijn benen weg was. Maar wanneer ik klaar ben met douchen druk ik er eens op en bloed spuit eruit! Ik verbind het, koop een tube  anti-ontsteking crème en fiets verder. Door heuvelachtige landschappen, vol goudgeel graan en dorren aarde. Mijn fiets valt op een steile helling in de geul naast de weg en het is niet simpel die eruit te krijgen.

We fietsen richting Burgos, een belangrijke plaats op de Santiago de Compostella route, die we nog altijd volgen. De route is ons een raadsel, absoluut niet aantrekkelijk om te lopen, dwars door de steden en industriële velden en pal in de zon. De route brengt ons ook op snelwegen en het vroegere reisgevoel zwelt aan. Het is vreemd en tegelijk wonderlijk om te beseffen dat ik nu naast de Spaanse trucks rijdt. Om te weten waar campings zijn en betere, gedetailleerde landkaarten te verkrijgen gaan we vaak naar toeristen bureaus in de stad. Miranda heeft zo’n bureau en we wachten tot het open gaat. Iets dat maar niet gebeurd. Zittend op een bankje en Steve op een andere heb ik even de nodige rust. Etend van dadels, schrijvend in mijn dagboek en wanneer ik behoefte heb aan zijn gezelschap schuif ik naar zijn bank. Ik buig me zo dat een massage al gauw volgt. Net wat ik nodig had.

We rijden een hele dag op de drukke N1, het gaat zalig vooruit. De Spaanse autowegen hebben uiteraard geen fietspaden en we rijden meer op de vluchtstrook die nogal smal is. We fietsen de hele dag naast vrachtwagen en heel wat claxonneren naar me. Toch frappant want ik draag geen lycra legging maar een baggy kniebroek met Keens. Het is een aanmoediging, hun arm recht vooruit, vuist gebald, alsof ze ‘Batman’ nabootsen. Sommige steken hun duim op, een duidelijker signaal dan  de ‘Batman’-move of ‘animo’-schreeuw.

Verderop de route speelt mijn ego wat op. We worden ingehaald door twee tourfietsers. Spaanse mannen met twee kleine, lege achtertasjes, gehuld in lycra en felle, strakke shirtjes. Steve heeft me gevraagd of ik nog 15 kilometer wilde fietsen tot we op de camping zijn, en hoewel we al boven de 60 kilometer zitten en mijn infectie voelbaar is en de zitbotjes ook, geef ik vol gas! In de hoogste versnelling zit ik de twee tourmannen al gauw op de hielen en moet ik ze in gaan halen, ook al fietsen we tegen een flauwe helling op. Wel, dan maar langs de tourman over de vluchtstrook. In mijn spiegel kijkend zie ik geen truck naderen dus haal hem in: een man zonder bagage. Wat zeg ik? Een Spaanse man zonder bagage wordt ingehaald door een Hollandse dame met 40 kilo aan bagage!

Eenmaal op het plateau, waar Burgos zich bevindt, met een hoogste punt van 968 meter, kijken we over alles uit. Ik vind het heel indrukwekkend, vooral ook omdat je klimt over hellingen van 13% op een heel smalle strook. Je bent een hele dag samen met truckers, het is toch een soort krachtoer.

Vanuit Burgos fietsen we naar Castrojeriz en hebben we zes dagen achter elkaar gefietst. In totaal 317 kilometer.

Mijn beloofde back rub (massage) wacht op me!

Een lange persoonlijke e-mail is in de maak en die ga ik sommige van jullie versturen zodra ik mijn achter geraakte schrijven up-to-date heb.