Van Montalivet tot in Spanje

De avond ervoor heb ik vreemd gegeten: hapjes van Engelse Keith en zijn vrouw Jan, mijn eigen bereidde maar te vet gebakken aardappelen en groenten die net niet goed samen gingen, 4 stroopwafels en de verkeerde sojamelk voor de chai maken dat ik niet helemaal optimaal presteer.

Is mijn vertering en ontlasting niet optimaal dan ik ook niet. Dan verlang ik hevig naar een stevige ontlasting en daaraan voorafgaand hoort mijn gekruide chai. En dan vraagt 20-plus-jarige puber Thomas of ik met hem naar de pub ga om een bier te drinken? Huh… pub? Zijn mond en tong spreken over mijn project en Afrika maar zijn ogen zeggen me heel iets anders. Hoewel hij poserend, flirtend voor me staat, de knoopjes van zijn blouse open zodat ik zijn borsthaar zie, een zilveren schakelketting rustend erop, een rood lintje om zijn enkel, espadrilles aan zijn voeten, zeg ik eerlijk dat ik rust wil.

Ik eet een goede maaltijd van gebakken knoflook rijst en drink chai, lees mijn boek, schrijf wat en luister naar het geronk van de duizenden Harley’s wanneer er opeens een fietser aankomt en stopt bij mijn kamp.

Het is Steve, de Amerikaan die ik op mijn voorgaande reis in Damascus, Syrië heb ontmoet. We hebben afgesproken om samen door de Sahara te fietsen. En aangezien we zo dicht bij elkaar waren in dit land hebben we besloten elkaar eerder te ontmoeten. Hij verwelkomt me met een boeketje wilde bloemetjes. Hij heeft de afgelopen dagen enorm gefietst -afstanden van meer dan 150 kilometer- om hier te geraken. Dit voorspelt niet veel goeds voor mijzelf, de rust en langzaamheid zelve…

De eerste dag samen met Steve is me niet helemaal goed bevallen. Mijn energie is compleet verkeerd verbruikt aan een soort mountainbike route en daarna een survival door de dennenbossen naar het verlaten strand. Terwijl er een goed geasfalteerde weg is, verkiest Steve er eentje die de schroeven in mijn fiets los trilt en mijn irritaties tussen mijn benen pijnlijk op en neer doet schokken. Na het zoveelste geduw en getrek aan mijn fiets heb ik er geen zin meer in en kies het normale pad. De rit door de bossen is weliswaar prachtig, stil en doortrokken van dauw en minieme regendruppels, het is ook een heel smal pad dat gedeeltelijk geasfalteerd en betegeld is en omgeven door los zand en kuilen. Het is een constant gedoe om op het pad te blijven en jezelf er weer op te trekken wanneer we er vanaf zijn geraakt. Het strand is niet ver van ons vandaan en we slepen ons, en de fietsen, door de bosjes, takken en bomen heen. Het strand is geheimzinnig verlaten en ondoorzichtig, heersend en mystiek, niemand die hier ooit komt.

De volgende dag fietsen we flink door, 85 kilometer en bereiken we een bord langs de weg waarvan ik de betekenis niet meteen begrijp. Het is een slecht perspectief van een snelweg of een bultrugvis. Later, wanneer ik door de dennenbomen heen een soort van hypermarket denk te zien, ontdek ik dat dit de duinen zijn die op de verkeersborden worden afgebeeld. We zijn in Pyla sur Mer waar de duinen meer dan 100 meter hoog zijn. Weldra rollen Steve en ik daarvan naar beneden. Hoewel we proberen wild te kamperen in de bossen eromheen, lukt het ons niet een geschikte plek te vinden en zijn we genoodzaakt naar een vier sterren camping te gaan. Het enige voordeel hiervan zijn de duinen die aan deze camping grenzen.

Het grote voordeel van samen reizen is dat je de aandacht van je alleen zijn af haalt, de attentie word verdeeld over twee personen en raar en anders zijn wordt gehalveerd. Zo is het voor mij ineens toelaatbaar om het kind in me haar gang te laten gaan en gelukkig denkt Steve daar hetzelfde over. Steve en ik zijn allebei gestopt met werken om te reizen. Nu duikelen we samen de honderd meters hoge duin af die we met een aluminium ladder hebben beklommen. Net na ons avondeten laat ik alles door elkaar husselen en koppeltjeduikel ik naar beneden, laat me op mijn buik glijden tot Steve me waarschuwt voor de dennenbomen, en ik rol op mijn zij verder naar beneden. Bij de zee aangekomen, de maan half zijnde en dus niet erg oplichtend, wil ik de zee in. Maar ik heb geen bikini noch ondergoed aan. Ik herschik mijn witte tanktop zodanig dat het al het noodzakelijk bedekt (dit is mode, toch?) en Steve gaat naakt maar blijft op afstand (jammer). Daarna trekken we onszelf langzaam, alsof we die dag niet genoeg beweging hebben gehad, opnieuw de duin op, nu zonder ladder.

Zo is het ineens leuk om door een drukke straat vol ijscowinkeltjes, strandlaken- en bodyboardshops te fietsen waar toeristen en vakantiegangers schrikken van onze zwaar beladen fietsen.

De kuststrook en het fietsen erlangs is weldadig. Het is vlak genoeg en de zon schijnt aldoor. Het weer is plots veranderd!

De viersterren camping waar we genoodzaakt zijn te overnachten is levendig tot laat in de nacht. Er wordt karaoke gezongen, tenminste, men denkt te kunnen zingen. Jonge stellen leren elkaar hier kennen, kamperen voor het eerst met elkaar, gaan vreemd met elkander. Gezinnetjes op hun best gekleed ploeteren met de buggy door het zand. Bierflesjes sieren de weg naar de smerige toiletten. En wij worden met grote ogen bekeken. Fietsers? Soms denk ik: ‘Waarom geniet ik van dit leven?’ Zandvliegen, muggen, een tent elke dag opzetten en afbreken, smerigheid, geen luxe, eten op de grond, een enorme omslachtigheid, bijna geen moment rust.

Het antwoord heb ik.

Op een dag is het opeens meer dan 40 graden! We hebben lunch aan de kust van Biscarosse, ciabatta met druipende kaas, mijn Leatherman mes is niet meer nodig. Voorbijgangers bekijken onze fietsen alsof het Harley’s zijn. Onze was wappert droog aan ons stuur en onze verzameling eten groeit. Met zijn tweeën is koken makkelijker en eten veel gevarieerder. Allebei zijn we vegetarisch en houden van hetzelfde: avocado’s, salade met zure augurkjes, linzen, spinazie omelet met Emmentaler kaas en het fijne is dat Steve alles meetorst.

Dit is een positieve verandering, een negatieve is dat mijn irritatie niet voorbij gaat. Erger nog, het wordt een met pus gevuld wondje dat ik met de tube crème en tape van Steve af ga plakken. Dit, en het zadel dat al naar beneden is gezet, lijkt te helpen. Zo is het een constante afweging: welke onderbroek ga ik vandaag dragen. Liever helemaal geen, maar ongesteld, dus de in Parijs gekochte Odlo sportslip lijkt me geschikt. Deze is helaas erg pijnlijk met de schurende zijkanten van de maandverband dus gebruik ik de cup. Alweer helaas, deze bezorgt me om de één of andere reden erg veel buikpijn en ben genoodzaakt deze eruit te halen bij de Mc.Donalds. Steve wil hier zijn mail checken en ik maak gebruik van de schone toiletten.

We krijgen het voor elkaar een plekje te vinden in de bossen rondom Mimizan Plage. Onopgemerkt vanaf alle kanten verblijven we twee nachten aan het strand en het is heerlijk. De zon schijnt. Steve gaat naar het dorp voor inkopen -en ik heb even de noodzakelijke rust- ik kook water om mijn wondje te kunnen reinigen want een douche is er natuurlijk niet. We doen de afwas in de oceaan, of beter, Steve heeft die taak op zich genomen. En ik kijk toe. De oceaan, het licht, de wolken, de zon daar achter, de maan. Het spreekt voor zich dat dit mooi is, verlaten en stil. Vanaf de duin gezien is er alleen bos, ongerept zuid Frankrijk waar vlinders op mijn dagboek landen. Het is een weldaad om hier te zitten en toe te kijken…

We gaan samen de oceaan in, zover we kunnen kijken is er niemand te zien, op een dode vis na, die zo mijn handen in drijft. De vis ruikt nog fris. Jammer dat Steve geen vis eet. De golven grijpen krachtig om ons heen. Het water fris, helder en mooi van kleur. Mijn lichaam minder: half bruin, half wit en vol blauwe plekken, korstjes van muggenbulten. Ik ben erg bruin geworden op de plekken waar geen kleding zit, en mijn originele witheid steekt nu nog harder af.

Hoewel Steve te veel praat naar mijn zin is hij erg galant: hij steekt bloemetjes in mijn stuur wanneer ik terug kom van douchen of plukt ze langs de weg wanneer we omhoog trappen en steekt ze me toe. Soms zijn ze zo groot dat ik mijn kilometerteller niet meer zie. Wanneer mijn fiets door zijn jongensachtige  streken in het strandzand verstrikt is geraakt, is hij wel zo lief om me te helpen, en duwt mijn fiets uit het zand, terug op het pad. Hij hangt mijn handdoek op zijn waslijn, sluit mijn tentdeur wanneer het midden in de nacht gaat regenen en draagt al ons eten, doet de afwas en reinigt mijn tent wanneer er een hond op pist. Helaas doet hij al zijn mannelijkheid teniet door een bodybuilderpose aan te nemen wanneer ik hem vertel dat ik een stukje over hem ga schrijven op mijn blog. Hoewel, zijn mannelijkheid bewijst hij die ochtend nog door me een hele fijne, stevige massage te geven. Ik hoef alleen maar neer te hurken, vlak naast hem, in mijn spandex lycra legging en thermo tanktop. Goed zicht op mijn ontblote spieren krijg ik eindelijk de lang gewilde massage, iets waar ik niet om durf te vragen.

Dichterbij Biarritz komend zie ik rare fietsers. Denkend dat Steve me inhaalt ben ik onthutst als dit een zeer gebruinde man in witte bikinibroek blijkt! Een ander opvallend feit zijn de bordjes waar je voor de hond wordt gewaarschuwd wordt, deze zijn veel vriendelijker in het zuiden. Basque Country verschijnt in letters op gevels en aanzienlijk betere bakkerijen zijn hier te vinden. Schapen met bellen om hun hals komen mijn gehoor binnen en pittoreske baaien langs de oceaan, boulangers met enorme merengue in hun etalage en Steve die me toe roept ‘zullen we terug gaan en er één halen?’

De laatste dag in Frankrijk is er een vol buikpijn. We starten de dag vaak pas rond het middaguur, het liefste na een chai en toiletbezoek -ik weet dat ik deze gewoonte snel op zal moeten gaan geven- en de pijn rijkt tot een hoogtepunt ter hoogte van Hendaye. Baaien vol pittoreske huisjes, schitterende vuurtorens en grasweides waarboven zweefvliegers hangen. Kliffen die de Atlantische oceaan induiken en ik die mijn twee strakke spandex lycra broeken helemaal naar beneden moet rollen om mijn opgezette buik te bevrijden. We suizen met 50 kilometer per uur naar beneden, bijna Spanje in. Ik trap vaak in de zwaarste versnelling de dorpjes door, op een Nederlandse manier waardoor ik Steve achter me laat. Stoplichten en rotondes en afslagen en meer van dat soort afleidingen bekijk ik voordat ik er aan kom en kan zo meestal hard en zalig door fietsen. Ook al doet mijn hand pijn, deze is helemaal opgezet en blauw. Ik kan er maar moeilijk kracht mee zetten nadat mijn fiets erop is gevallen. Bij een enorme ‘hypersupermarche’, nadat Steve en ik al uren op zoek zijn naar de noodzakelijke campingspullen in een stad vol outdoor-speciaal zaken, is de balans verdwenen en valt 18 kilo fiets en minstens 38 kilo bagage op mijn linkerhand. En zo eindigt de dag met een opgezwollen buik, een blauwe hand en gebutste onderarm en een wondje vol pus hoog in de beenholte.

En toch, dit zijn details die de balans in evenwicht houden en waarvan er nog vele, ergere zullen volgen. Als ik in stilte zit dan voel ik: niets hoeft meer…

8 dagen gefietst, in totaal 470 km

Voor meer foto’s ga naar de Engelse tekst